Szabat 2008 (Wielka Sobota)

Trzeba nam więc może uświadomić sobie, że Wielka Sobota to niezwykły czas kosmicznego wytchnienia, ostatniego szabatu Starego Przymierza.

"Był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Wysokiej Rady. Nie przystał on na ich uchwałę i postępowanie. Był z miasta żydowskiego Arymatei, i oczekiwał królestwa Bożego. On to udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Zdjął je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie, wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany. Był to dzień Przygotowania i szabat się rozjaśniał. Były przy tym niewiasty, które z Nim przyszły z Galilei. Obejrzały grób i w jaki sposób zostało złożone ciało Jezusa. Po powrocie przygotowały wonności i olejki; lecz zgodnie z przykazaniem zachowały spoczynek szabatu"

W obchodzeniu Triduum Paschalnego Wielka Sobota wydaje się być taka mniej istotna. Wciśnięta między dramat Wielkiego Piątku a tryumf Nocy Paschalnej. Potrzebna, aby wyciszyć żałobę i naszykować Święto, pobłogosławić pokarmy, pomodlić się przed Grobem Pańskim. Więcej jest w niej rodzinnych obyczajów (pisanki, potrawy, spotkania) aniżeli faktycznej świadomości powagi tego dnia.

Trzeba nam więc może uświadomić sobie, że Wielka Sobota to niezwykły czas kosmicznego wytchnienia, ostatniego szabatu Starego Przymierza. Chrystus - Mesjasz spoczywa w grobie, odrzucony i wzgardzony przez ludzkość, która nie była gotowa, aby przyjąć Boga do swego nazbyt uporządkowanego życia. Apostołowie rozpierzchnięci, zgaszeni i smutni ukrywają się. Kobiety, choć obecne przy pogrzebie, pozostają posłuszne nakazom Prawa i również zostawiają ciało Jezusa, aby uszanować szabat. Świat ucicha i zamiera, bo wygląda na to, że wszystko się już skończyło. Jezus z Nazaretu odszedł. Pozostaje to, co było już dawniej - tradycja i pismo. I choć nie wystarczały one gorącym sercom Jego uczniów, to teraz tym mocniej zdaje się brzmieć nakaz, aby uczcić Dzień Pański. Może się wydawać, że Wielka Sobota pełna jest ciemności i smutku, pozbawiona jakby Bożej obecności, rozciągnięta między utraconą a odzyskaną Nadzieją. Tak przy tym cicha, że żadna z ewangelii nie opisuje, co dzieje się z tymi, którzy do niedawna nazywali Jezusa Panem swego życia. Ale przecież wiemy, że to jedynie odpoczynek, tak bardzo potrzebny, aby przygotować świat na Tajemnicę Zmartwychwstania. Bóg w swym dziele Zbawienia chce bowiem dać nam czas. Jest więc szabat, tak jak dawniej, odkąd tylko Bóg roztoczył swą opiekę nad człowiekiem.

Dla nas Wielka Sobota jest już tylko dniem przed Wielkanocą. Nie ma lęku, zwątpienia, rozdarcia, które przeżywali uczniowie, bo my JUŻ WIEMY, jakie jest zakończenie. Nadzieja, która została nam przywrócona, będzie trwać aż do końca czasów. A jednak każdego roku jest ta jedna, nasza osobista Pascha. Przejście do nowego życia, o krok dalej od ciemności, a bliżej Nieba. Szabat przed Zmartwychwstaniem to nasza ostatnia okazja do wytchnienia i przygotowania. Trzeba nam ją wykorzystać, abyśmy mogli w Niedzielny Poranek przybiec do grobu Pana i - jak Jego umiłowany uczeń - ujrzeć i uwierzyć.