Biedni bogacze

Zawsze myślałam, że kiedy jest się bogatym, ma się już wszystko, o czym się zawsze marzyło – te wspaniałe domy, jachty, ta wolność, te nieograniczone możliwości. A jednak kiedy się spojrzy z bliska na cały ten blichtr, to widać, że to są tylko ludzie, którzy po prostu mają więcej pieniędzy od „zwykłych śmiertelników”. I mają te same co my problemy.

W duszy człowieka istnieje nieskończona przepaść. Dziura, którą przy naszym poczęciu wydrążył w nas Bóg. Jest to dziura, która daje się nam we znaki już od naszych narodzin, naszych pierwszych chwil. Cały czas czegoś pożądamy, chcemy, pragniemy. Zasypujemy więc tę dziurę najpierw jedzeniem, mamą i tatą, zabawkami, przyjaciółmi, szkołą, ocenami, sympatiami, mężami, żonami i dziećmi, potem nowym samochodem i tak dalej, i tak dalej. I co? Po dwudziestu latach naszego życia okazuje się, że ta dziura wciąż jest pusta, że do dna bardzo daleko, a my już praktycznie wyczerpaliśmy wszystkie możliwości i nie wiemy, czym ją dalej zasypywać. Możemy spróbować zasypać ją alkoholem, narkotykami, seksem albo jedzeniem, aby zagłuszyć ten głód w naszym sercu, który woła o jeszcze.

Jednym ze sposobów zasypywania dziury w duszy są pieniądze – one bardzo „fajnie” zaspokajają nasze potrzeby, bo za jednym zamachem mamy wszystkie wygody świata, wszystkie bajery, gadżety, jedzenie, podróże a i nawet całkiem na poziomie „przyjaciele” się znajdują, kiedy ma się pieniądze. Pieniądze są bardzo kuszące i czasem mogą być bardzo łatwe. A z reguły im łatwiejsze, tym bardziej nielegalne. A im bardziej nielegalne, tym ich więcej. Jednak ta rysa w naszej duszy, ta otchłań bez dna, nie jest dla pieniędzy, ani przyjaciół, ani nawet dla rodziny. Żaden mąż, żona i dzieci nie zapełnią tej dziury – na trochę, pewnie tak. Przez chwilę nawet poczujemy się szczęśliwi. Hormony uderzą nam do głowy, ale potem emocje opadną i znów czuje się ten głód czegoś większego. Tę nieskończoną dziurę potrafi wypełnić tylko Bóg, ponieważ On jest nieskończony. Tylko On. To wydaje się takie oczywiste, ale z drugiej strony czasem tak trudno przyjąć nam tę prawdę.

Kiedy zdarza się nam tak, że nagle, powiedzmy, mieliśmy szczęśliwy dzień, albo tydzień, albo nawet szczęśliwy rok i spełniły się wszystkie nasze marzenia. I kiedy się już tak tym nacieszymy, nagle przychodzi moment totalnej pustki, kiedy człowiek orientuje się, że niegasnące pragnienie „czegoś” wciąż go pali. Nie ma idealnych dni, ale czasem zdarzają się idealne momenty, kiedy wszystko idzie jak po maśle, tylko, że potem znów przychodzi rozczarowanie, bo nagle stało się nie po naszej myśli. I znów to pragnienie, wierci nam dziurę w brzuchu.

Twitter