Poza ramy

Czy trudno dziś być chrześcijaninem? Stereotyp mówi, że to agresywna staruszka w moherowym berecie.

Michał Malek: Dziwactwa odstraszają. Ale gdy ludzi widzą osoby pozytywnie nakręcone, które nie próbują ich zbawić na siłę, wtedy zmieniają negatywne nastawienie. Trzeba pamiętać, żeby swoją religijnością nie maltretować innych.

Marcin Ziemniczak: Gdy po pewnym czasie na koncercie mówimy, że Michał jest księdzem, nikt nie może uwierzyć, ale gdybyśmy powiedzieli to na początku, połowa sali by wyszła, nawet nie słuchając piosenek. Stereotypy są wszędzie: lekarze biorą łapówki, blondynki są głupie, a katechetki to dewotki. Raz pojechałem zaprosić chrzestnego na ślub. Przy stole siedzi dwadzieścia osób, rozmawiamy. „A co ty robisz?” – ktoś pyta. Odpowiedziałem, że pracuję w szkole. Zaczęły sypać się żarty o katechetach. Przez kwadrans opowiadano różne śmieszne historie, aż w końcu ktoś mnie dopytał, czego uczę. Gdy powiedziałem, że religii, nie mogli uwierzyć.

Polska jest dziwnym krajem, w którym ludzie nie są do końca szczerzy. Przygotowuję dzieci do komunii. Na 60 może troje chce naprawdę przyjąć sakrament, a reszta robi to, bo tak wypada. Albo dlatego, że dostanie PSP i będzie mogła obcinać głowy podczas grania w GTA. Ludzie boją się powiedzieć „nie”. Widziałem wrażliwą dziewczynę na pielgrzymce, która chowała kotlet pod ziemniakami, bo bała się przyznać babci do wegetarianizmu.
Co roku za wiarę ginie 100 tys. chrześcijan. Ostatnio w Internecie można było zobaczyć, jak muzułmanie podpalają kościół z zamkniętymi dzieciakami. Oczywiście, partyzantka jest i po tej, i po tamtej stronie. Ludzie są fanatyczni, a świat nie pomaga w byciu chrześcijaninem.

Czy nazywając swój zespół Propaganda Dei, inspirowaliście się płytą 2Tm2,3 o tym właśnie tytule?

MZ: Tak. Gdy powiedzieliśmy o tym Litzy [Robert Friedrich – lider 2Tm2,3 – dop. red.], pobłogosławił nam. Na początku, gdy wpisywało się w wyszukiwarkę frazę „Propaganda Dei”, wyskakiwał Tymoteusz. Od kilku lat jest inaczej.

Zespoły powstają zwykle w jednym środowisku, dzielnicy czy mieście. W Propagandzie gra dziewięć osób i niemal każdy jest z innego miasta. Jak to się stało?

MM: To skomplikowana historia. Stały skład mamy od dwóch lat i są to ludzie mocno zaangażowani, przyjacielscy, myślący podobnymi wartościami i dobrzy muzycy. Najdłużej – bo aż 15 lat – znamy się z Marcinem. Zwróciłem się więc do niego: „To co, robimy zespół? Teraz jest najlepszy czas. Pytanie, kogo bierzemy”. Chcieliśmy, żeby grali z nami ludzie podchodzący do tego zawodowo. Na początku nie zawsze się to udawało. Przychodzili, odchodzili. Z pierwszego składu jest Dawid Słowiński, który gra na trąbce, Tomek Lewandowski, basista, Marcin i ja. W końcu Pan Bóg dał takich ludzi, z którymi można wszystko osiągnąć.

Poznaliście się w zakonie?

MZ: Chcieliśmy wcześniej, ale nie wyszło.

MM: Gdy poznaliśmy się w 1998 roku, nie umiałem grać na gitarze. To Marcin pokazał mi pierwsze akordy.

MZ: Spotkaliśmy się po trzech latach i okazało się, że Michał gra lepiej ode mnie.

Twitter