Uratowana z ciemności

Drodzy czytelnicy i czytelniczki,
bracia i siostry,
drodzy księża i pozostali duchowni,

mam na imię Marcelina i chciałabym opowiedzieć swoją historię, ale również chciałabym się z Wami podzielić swoimi przeżyciami. Otóż zacznijmy od tego, że mam 20 lat i niech to świadectwo doda Wam odwagi, aby bliżej poznać Boga, Jego miłość. Zapamiętajcie sobie, że Bóg jest miłosierny, gdyż On przebacza nasze grzechy, nasze słabości, więc nie bójmy się mówić o Ojcu Niebieskim, kiedy możemy Go nazwać TATUSIEM, TATKIEM, OJCEM, PANEM. On będzie trwać w nas, kiedy zbłądzimy, kiedy będziemy nawet najgorszymi grzesznikami, łotrami, to i tak będzie nas kochać, bezwarunkowo, bezgranicznie, nigdy od nas nie odejdzie, nie pozostawi samych sobie, będzie pragnął, abyśmy się do Niego zbliżyli, abyśmy powrócili na taką drogę, aby w naszym sercu trwała radość, miłość, szczęście.

Moje dzieciństwo nie było zbyt udane ani zbyt szczęśliwie. W moim ognistym domu – odkąd pamiętam – bywały awantury, kłótnie, czasami dochodziło do tłuczenia talerzy itd. Moja mama chorowała na psychiczną chorobę, między innymi też dochodziło do takich awantur. W wieku 12 lat przeżyłam rozpad małżeństwa moich rodziców, później również kilkakrotne próby samobójcze mojej mamy. Bardzo mocno cierpiałam z tego powodu, nie rozumiałam zbytnio, czym jest miłość, po prostu tej miłości nigdy mi nie okazywano. W takiej sytuacji nadużywałam alkoholu, papierosów, miałam styczność z masturbacją, swoje dziedzictwo oddałam żonatemu mężczyźnie. Nieobce mi były: kradzież, lenistwo, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, zaniedbywanie uczestniczenia we Mszy świętej, zaniedbywania pokuty, jak i modlitwy, pojawiała się niekiedy zazdrość, czasami gniew, wierzenie w horoskopy itd. Ale na mojej drodze spotkałam naprawdę wyjątkowych ludzi, zawsze uśmiechniętych, szczerych do bólu, pomocnych i to dzięki nim moje życie nie odmieniło się o 90 stopni czy o 60 stopni, ale o 180 stopni. Zrozumiałam, że jedynym ratunkiem dla mnie jest szczera spowiedź, pamiętam, że strasznie się bałam. Serce o mało co by mi nie wypadło, odczuwałam lęk, niepokój, chaos, w myślach powtarzałam sobie, że nie dostanę rozgrzeszenia ani pokuty, klęcząc w konfesjonale, usłyszałam słowa nie pogardy, lecz otuchy. Kiedy kapłan powiedział mi, abym za pokutę odmówiła LIST DO JUDY, zrozumiałam, iż w tym konfesjonale siedział sam Pan Bóg, który udziela mi rozgrzeszenia. Po wyjściu z kościoła zaczęły płynąć mi łzy uwolnienia z naprawdę ciężkich grzechów. Dlatego wszystkie zbłądzone owce niech na początku przystąpią do szczerej spowiedzi, wtedy wasze życie się odmieni.

Kolejnym etapem mojego życia były rekolekcje w odnowie w Duchu Świętym. To doświadczenie też mną bardzo wstrząsnęło, spokój, cisza, radość, płacz, ciepło, miłość. Czas, kiedy sam Duch Święty zstępuje na nas, aby w nasze serce wlać dary. Cudowne fragmenty wypowiedziane przez Pana Jezusa: z Ewangelii wg św. Jana (19,25–27) oraz fragment Księga Jeremiasza (31, 3-4a), cudowna modlitwa uwielbienia, dziękczynienia, prośby, przebaczenia, cudowne piosenki. Jeden fragment pieśni utkwił mi szczególnie w pamięci: „Pan mnie strzeże”. Cudowne przeżycie, gdyż nie da się opisać słowami tego, co leży mi na sercu. Wszystko się może zmienić, jeżeli oddamy siebie, powierzymy się naszemu Ojcu. Dlatego Chwała Ci, Panie.

Mam nadzieję, że zrozumieliście mój przekaz. Pamiętajcie, że Bóg nikogo nie opuszcza, jeżeli człowiek się oddali. To my Go opuszczamy, On tylko pragnie, abyśmy do Niego powrócili. Z gorącymi uściskami i pozdrowieniami życzę Wam miłego dnia dla tych osób, co czytają we dnie, a dla tych, co czytają w nocy, życzę spokojnej, bez szmerów, chaosów dobrej nocy.

Z Panem Bogiem!

Twitter