Aborcja – głos w sprawie

Dlaczego warto o tym mówić?

Kilka dni temu w Ohio w USA miał miejsce niecodzienny poród. Pierwszym powodem do radości było szczęśliwe przyjście na świat bliźniaczek, które rozwijały się w zagrożonej ciąży jednoowodniowej. Jak tłumaczą lekarze, w takiej sytuacji, gdy dzieci rosną w jednym worku owodniowym, pępowiny mogą się splątać lub przygnieść, uniemożliwiając odżywianie, może nawet dojść do sytuacji, w której pępowina jednego płodu owinie się wokół szyi drugiego, prowadząc do śmierci. Drugim powodem szczęścia było to, że dziewczynki urodziły się, trzymając się mocno za ręce. Te wzruszające momenty uwieczniono na zdjęciach, które obejrzeć można w Internecie.

Narodziny bliźniaczek można odczytywać jako pewien symbol i ważny znak od Boga: wołanie o miłość - nie taką, którą próbuje nam dziś narzucić kultura masowa, ale prawdziwą, wierną – żywą od pierwszych do ostatnich chwil życia. Miłość, która istnieje niezależnie od wszelkich przeciwności – choroby, zagrożenia życia.

Tej prawdziwej miłości jest wciąż tak mało na kuli ziemskiej. Chrystus mówi: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnieście uczynili.” Tymczasem tak wielu rodziców nie kocha swoich dzieci, porzuca je, bije, wykorzystuje, tak wiele matek pozwala je zabić, nim jeszcze ujrzą ten świat. Dużo przecież mówi się dziś – zarówno w środkach masowego przekazu, jak i w kościołach – o aborcji, eufemistycznie nazywanej w niektórych kręgach „przerywaniem ciąży” czy „zabiegiem”. Po co więc znów o niej pisać? Powstaje wszak wiele publikacji, książek, artykułów dotykających problemu aborcji. Także wewnątrz wspólnoty chrześcijańskiej pojawiają się głosy, że o tym problemie nie należy mówić, a raczej zająć się „ważniejszymi” sprawami, takimi jak ewangelizacja, przyciąganie młodych ludzi do Kościoła; że nie ma sensu przekonywać już przekonanych do słuszności ochrony życia, a do tych, którzy są przeciw i tak nie da się przekonać, ze względu na ich zaślepienie i nienawiść do chrześcijaństwa. Czy jednak to uprawnia do rezygnacji z walki? Czy Kościół – nie tylko jako hierarchiczna instytucja, ale także jako wspólnota ludzi będących pełnoprawnymi członkami społeczeństwa i posiadających uniwersalne prawo głosu – może być obojętny na jedno z największych ludobójstw w historii świata, jakim niewątpliwie jest aborcja? „Bóg wymaga od człowieka podjęcia walki i zaangażowania w nią. Nie wymaga bezwzględnego zwycięstwa.” Spróbuję więc zawalczyć.

Co mówi prawo?

Dziś zwrócę się do tego, który traktuje mnie jako swojego przeciwnika, jako religijnego fanatyka, chcącego odbierać wolność i narzucać poglądy innym. Drogi, wyzwolony z pęt moralnych zahamowań, człowieku! Często już dyskutowałem z Tobą na temat aborcji – w szkole, na forach internetowych, na Facebooku. Pamiętam, jak stwierdziłeś, że kobieta ciężarna nie nosi w sobie dziecka, ale tylko płód. Nie masz racji – w świetle prawa polskiego za dziecko uznaje się każdą istotę ludzką od poczęcia aż do osiągnięcia pełnoletności. Co więcej, zgodnie z Konwencją o Prawach Dziecka, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych w 1989 roku „dziecko, z uwagi na swoją niedojrzałość fizyczną oraz umysłową, wymaga szczególnej opieki i troski, w tym właściwej ochrony prawnej, zarówno przed urodzeniem jak i po nim.” Natomiast artykuł 3. Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka mówi o tym, że „każdy człowiek ma prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa swej osoby.” Skoro więc życie zaczyna się w momencie poczęcia, aborcja jest odebraniem uniwersalnego i nienaruszalnego prawa do życia. Artykuł 7. tego samego dokumentu mówi o tym, że „wszyscy są równi wobec prawa i mają prawo, bez jakiejkolwiek różnicy, do jednakowej ochrony prawnej”. Trzymając się definicji człowieka, który jest nim od momentu zapłodnienia, dziecko nienarodzone ma takie same prawa, jak człowiek narodzony. Skoro nie można zabijać narodzonych, nie można robić tego także z dziećmi nienarodzonymi. Uświadom sobie, drogi Czytelniku, że narodziny nie są początkiem życia, ale pewnym jego etapem – podobnie jak niemowlęctwo, dzieciństwo, okres dojrzewania, dorosłość. Z formalnego punktu widzenia więc dopóki prawo nie zostanie zmienione, dopóty każda władza dopuszczająca w prawie krajowym aborcję łamie podstawowe prawa człowieka.

Twitter