Cisza w metrze

Postęp cywilizacyjny. Wielkie szanse i wielkie zagrożenia. Pamiętam, jak moja babcia, teraz mająca 70 lat, opowiadała mi, jak każdego wieczoru odrabiała lekcje przy lampie naftowej. A kiedy weszły pierwsze żarówki, o mocy całych 5 watów, kobitki we wsi mrużyły oczy, wołając, że to przecież można oślepnąć od tego blasku. Oślepnąć od 5 watów.

Zupełnie innym zjawiskiem było wprowadzenie radia. Kiedy we wsi mojej babci zamontowano pierwszy kołchoźnik i puszczono z niego muzykę, wszyscy mieszkańcy się zeszli i podziwiali. I słuchali. I się dziwowali.
– Jakie to te ludzie muszą mieć małe te gęby – stwierdziła jedna kobicina. – Że się tam mieszczą. A tak głośno śpiewają…

Kolejnym absolutnym przełomem było kino. Ruszające się obrazy na ścianie, jak opowiadała jedna sąsiadka drugiej. To było coś tak niesamowitego, że nie umiano nawet tego wyjaśnić, opisać. Bo jak można opisać obraz, który się rusza, wydaje głos i w dodatku opowiada jakąś historię. Obraz, który ożył.
– Pani, zobaczysz pani, że kiedyś to każdy w domu będzie miał takie kino z ruszającymi się obrazami – powiedziała raz starsza pani ze wsi, mająca ogląd na przyszłość głębszy niż wszyscy współcześni wizjonerzy razem wzięci. A było to jeszcze w czasach, gdzie istniała tylko lampa naftowa jako jedyne źródło światła. I słusznie przepowiedziała. Nie minęło 50 lat i każdy ma teraz w domu swoje własne kino. Telewizory stały się coraz większe, spłaszczone, wklęsłe, głośniki coraz bardziej dolby i suround. Kino domowe. Coś, co kiedyś było bajką o szklanych domach, cudem i działaniem nadprzyrodzonych mocy, teraz jest na wyciągnięcie ręki. A telefon?

Telefon z dostępem do internetu stał się w zasadzie przedłużeniem naszej ręki. Stał się naszym drugim mózgiem, z którym nieustannie musimy mieć kontakt. Bez przerwy coś sprawdzamy, coś lajkujemy, coś czytamy, coś słuchamy, coś oglądamy. Jesteśmy podłączeni do telefonu, podłączeni do sieci, jak armia zombie, niezdająca sobie sprawy z otoczenia. Filmy o zombie to filmy o nas, zapatrzonych w ruchome ekraniki, przesuwający po nich palcem, jak dzieci opóźnione w rozwoju, które wszystko dotykają i patrzą oczarowane, zahipnotyzowane. Zaślinione.

Raz pamiętam, zasłyszałam smutną anegdotkę o dziecku, które od małego nauczone do korzystania z tableta, w zasadzie nie potrafiło rozróżnić świata wirtualnego od prawdziwego. I pewnego razu na szybie po drugiej stronie okna ich domu usiadł motylek. Dziecko podeszło do okna, dotknęło szyby dwoma palcami i rozłożyło je, chcąc… powiększyć motylka. Dla niego to było jak szybka w tablecie. Jest ruszający się obrazek, więc chcę go powiększyć. Rodzice śmiali się z tego, ale ja byłam przerażona. Przerażona tym, że to tak szybko idzie i od tak młodego wieku jest przyswajane.

Twitter