Sylwia Blady - blog na Bosko.pl

Z festiwalu Strefa Chwały wracam z takim samym przeświadczeniem jak w ubiegłym roku – chcę tutaj przyjechać za rok i chcę zabrać ze sobą jeszcze więcej znajomych! To nie deklaracja podjęta pod wpływem emocji, ale całoroczna obserwacja, jak owoce takich rekolekcji dojrzewają i smakują przez kolejne dwanaście miesięcy.

Myślę sobie, że w salonach fryzjerskich powinien stać konfesjonał. Skoro wielu ludzi, siedząc na fotelu u fryzjera i patrząc w lustro, stać na taką szczerość, to czemu by od razu nie skruszeć i dostać rozgrzeszenia?

W tym roku byłam na Strefie po raz pierwszy i już wiem, że jeśli to będzie możliwe, wrócę tam za rok z wielką radością. I nikt mnie nie będzie musiał namawiać czy przekonywać, po prostu poczułam, że to miejsce jest także moje. Dlaczego?

W celu zwolnienia miejsca na poczcie cofnęłam się do najstarszych maili, by usunąć to, co zalega w magazynie. Zadanie okazało się prawdziwą podróżą sentymentalną po cyfrowej galaktyce.

Za każdym razem, gdy odchodzi z tego świata wielki muzyk, niemal natychmiast pojawia się w mojej głowie melodia, którą po sobie zostawił. Na fejsbukowej ścianie zaczynają wyświetlać się piosenki-wspomnienia udostępniane przez znajomych. Cyfrowe znicze pamięci i hołdu.

Dwie skrzyżowane belki drewna dały światu nową perspektywę. Odtąd zawsze będą przekierowywać nasz wzrok w niebo i głosić chwałę Tego, który stał się posłuszny aż do śmierci i to śmierci krzyżowej.

Odkąd pamiętam, w moich rodzinnych stronach był taki zwyczaj, który sprawiał, że Wigilia zaczynała się już od rana…

Czy zastanawiacie się czasem, jak to będzie w Niebie? Jak wygląda Niebieskie Jeruzalem, do którego wszyscy jesteśmy zaproszeni? Jak będziemy wyglądać bez ciała, a potem z ciałem wskrzeszonym?

Niewiele zapamiętałam z homilii papieża Franciszka na Jasnej Górze. Podczas przemówienia siedziałam z koleżanką w karetce, licząc odstępy między jednym a drugim skurczem. Najwyraźniej mała Klara też chciała zobaczyć Ojca Świętego.

Młodzi z całego świata – chodzą po ulicach polskich miast i ewangelizują. I budzą mnie z gnuśności.

Początek czerwca był dla mnie wyjątkowym czasem. Śmiałam się w duchu, że odbyłam pielgrzymkę śladami ojca Jana Góry, bo zaraz po spotkaniu na Polach Lednickich pojechałam na Jamną, gdzie przeżywałam tygodniowe rekolekcje. Dwa punkty na mapie dopisane przez ojca Górę tętnią życiem.

Niektórzy do dziś sprzeczają się z Akwinatą, ale mi się wydaje, że wszystkie podpunkty są do obronienia, dlatego pół żartem, pół serio chciałam poprzeć tezy św. Tomasza kilkoma fotofaktami. 

W dniu ogłoszenia cudu w Legnicy usłyszałam rano w wiadomościach, że mamy do czynienia z „tkanką mięśnia sercowego w stanie agonii”. To zdanie zostało w mojej głowie na cały dzień, wracało jak echo.

Wychodzę z uroczystej Eucharystii i w momencie moja radość kurczy się jak sweter w praniu. Dookoła narzekania, plotki, pomówienia, klepsydry.

Całkiem niedawno Biblioteka Narodowa opublikowała dane o stanie czytelnictwa w Polsce za rok 2015. Okazało się, że, bagatela, 67% naszych rodaków nie przeczytało przez caluśki rok żadnej książki.

Walentynki to nie najszczęśliwszy czas dla osób samotnych. W tym dniu jeszcze mocniej odzywają się tęsknoty i pragnienia, by być kochanym i wyjątkowym. Oczywiście można próbować tę potrzebę zagłuszyć, udawać, że nas takie durne święta nie obchodzą, ale to na nic.

 Świat podpowiada, że trzeba trzymać ego w ryzach, ignorować emocje, bo inaczej nici z sukcesu. A tymczasem należałoby się czasem wysłać do takiego płaczliwego sanatorium. Wylać z siebie wraz z łzami wszystkie smutki i niepokoje. 

Wegetarianizm i piątkowy post łączy wykluczenie mięsa z kuchni. Fakt ten sam, motywacja całkiem inna. Jedno godne pochwały, drugie politowania.

Gdy przyglądam się tablicom nagrobnym, tak trudno odnaleźć mi w nich Dobrą Nowinę. „Bóg tak chciał” – czytam na co drugim nagrobku. To brzmi jak oskarżenie.