Jubileusz poczty

W celu zwolnienia miejsca na poczcie cofnęłam się do najstarszych maili, by usunąć to, co zalega w magazynie. Zadanie okazało się prawdziwą podróżą sentymentalną po cyfrowej galaktyce. Dziesięć lat temu kończyłam liceum, zaczynałam swoją przygodę z dziennikarstwem (i Bosko.pl) oraz rozpoczęłam studia filologiczne.

Przeglądając skrzynkę, zauważyłam, że tak, jak wcześniej kochałam pisać odręczne listy, tak jeszcze na studiach uwielbiałam pisać maile. Długie, niespieszne, pełne pytań bez odpowiedzi, z załącznikami w postaci piosenki czy zdjęcia. Chyba faktycznie miałam wtedy więcej czasu, a może po prostu więcej chęci. I chyba inni także mieli więcej czasu, bo zwykle otrzymywałam równie bogate i staranne odpowiedzi.

Dziesięć lat temu pisałam i otrzymywałam maile pełne ideałów, marzeń i poezji. Były w nich wszystkie pragnienia nastolatek, emotikony i wiele empetrójek z niepewnych źródeł. Znalazłam też wiadomości z czasów licealnego zakochania, a może i zakochań, bo było ich kilka, i jak się okazuje, poczta internetowa o nich wszystkich pamięta. Pamięta też o tych mailach płaczliwych, które czytałam z niedowierzaniem i smutkiem. Pamięta o ludziach, z którymi już nie mam kontaktu, choć wydawałoby się, że przyjaźń trwa wiecznie. Wiele się zmieniło. Zmienili się inni, zmieniłam się ja. Wydorośleliśmy, jak każde mające trwać wiecznie pokolenie nastolatków.

Z roku na rok załączniki na mojej poczcie stawały się coraz bardziej użytkowe. Otrzymywałam coraz mniej piosenek z dedykacją (tutaj szczególne pozdrowienia dla Karoliny, która obsypywała mnie inspiracjami, czasem nawet o 3 w nocy), bezinteresownych wiadomości i wywodów na temat ludzkiej egzystencji. Pojawiały się za to zeskanowane notatki, e-booki i prace zaliczeniowe. Dzisiaj moją pocztę zdominowały faktury do zapłacenia, pliki do sprawdzenia na wczoraj i potwierdzenia rezerwacji biletów.

To zwalnianie pamięci na koncie pocztowym uświadomiło mi, że tęsknię za niecierpliwym oczekiwaniem, by usłyszeć odpowiedź na bolączki istnienia, na wymianę serdeczności i pamięci, czułe słówka od sympatii. Oczywiście starych maili nie usunęłam, więc nadal mam zapchaną skrzynkę. Teraz przynajmniej wiem, dlaczego. Pamięć musi sporo ważyć. Nawet do 15 GB! :-)

I choć mam świadomość, że tamtego czasu nie da się już przywrócić, to dziś wieczorem otworzę pocztę i napiszę komuś całkiem bezinteresowny mail.

Twitter