- blog na Bosko.pl

Solidaryzowali się w grzechu i byli już blisko kresu życia. Zostało czterdzieści dni na poprawę.

Zawsze musi być jednak ktoś pierwszy, ktoś, kto powie owo: „Kargul, ano podejdź do płota, jako i ja podchodzę”. W takiej chwili trzeba zapomnieć o tym, kto zawinił, odrzucić wszystkie uprzedzenia, wszelkie doszukiwanie się właściwego winowajcy niezgody.

Tak, wszyscy jesteśmy sobie potrzebni. Słabi potrzebują słabych, bo słabość i niedoskonałość ma tyle postaci. Po cóż więc tworzyć ich ranking?

Co dzisiaj dla mnie może być doświadczeniem pustyni? Czasami tak banalne sprawy, że aż może nie wypada o nich pisać: pół dnia bez telefonu, wieczór bez internetu… Pozornie może to śmieszne, ale wiemy, jak potrzebne.

„Nie sutanna przynosi zaszczyt twojemu stanowi, ale praktykowanie cnót”, „Wolałabym mieć za syna biednego wieśniaka niż księdza zaniedbującego swoje obowiązki”. To jest duch Ewangelii tych, których Chrystus nazwa ludźmi prostego serca.

Dzisiaj masz tylko kilka minut na drogę krzyżową? Może te krótkie rozważania się przydadzą.

Pomyślał, że warto powtórzyć rozrachunek z życia. Przygotował niezliczoną ilość kartek i na każdej wypisał dobre lub złe uczynki, wierności i zdrady, czułości i nienawiści.

Gdybym dzisiaj spotkał św. Walentego, o czym bym z nim porozmawiał? O miłości? Pewnie tak, skoro przez Ziemian uważany jest za specjalistę w tej dziedzinie. Chyba nie zawsze tak było, ale cóż… widocznie i święci czasami muszą zmieniać kwalifikacje.

Opowieści moich najbliższych i starszych ludzi pamiętających dwa lata okupacji sowieckiej były jakże inne od tych podręcznikowych i telewizyjnych, bo prawdziwe. Dzisiaj to sobie uświadamiam.

Na drodze do bycia w jedności z innymi stoją między innymi dwie postawy, które – z przymrużeniem oka – nazywam postawą buldoga i buldożera.

Poczułem coś niesamowitego kolejny raz w tym roku. Te śpiewy nie były ani włoskie, ani polskie, nie były nawet katolickie. Przed Jezusem w Eucharystii brzmiały śpiewy grupy Hillsong.

Śledzę Światowe Dni Młodzieży i wizytę papieża Franciszka. Już chyba wiem, które wydarzenie, a właściwie który obraz pozostanie mi w pamięci. Chcę o nim opowiedzieć.

Jak to jest z naszą liturgią? Przede wszystkim z jej jakością. Czy faktycznie niedzielne Eucharystie oddają jej wyjątkowość, jedyność, niepowtarzalność? Czy to, co ją tworzy, jest piękne? Czy jest w nas przekonanie, że to czas oddawania chwały Bogu? Jeśli tak jest, powinniśmy to czynić z zaangażowaniem i poświęceniem.

Już nie jeden raz przekonałem się, że nie wszystko złoto, co się świeci, jak i odwrotnie – w czymś, co na pozór nie ma żadnego związku ze złotem, jest wiele nierzucającej się w oczy szlachetności.

Maria, siostra Łazarza i Marty, oraz gimnazjalistka podchodząca blisko ołtarza po rekolekcjach wielkopostnych. Co je łączy?

Zawsze odprawiam pokutę po spowiedzi? Na pewno większość z nas odpowie: oczywiście. Jednak – jak się okazuje – nie wszystkim udaje się to robić, dlatego też kilka zdań osobistej refleksji na jej temat.

W Boże Narodzenie usłyszałem najdłuższe kazanie w moim życiu. Trwało ponad dwie i pół godziny i dotyczyło dziesięciu przykazań. Kaznodzieją był Roberto Begnini, autor słynnego filmu „Życie jest piękne”.

Chciałbym zaproponować film Apostoł - obraz poruszający i głęboki. Skupiony na człowieku i Bogu. W głównym bohaterze - młodym muzułmaninie - budzi się pragnienie poznania chrześcijaństwa. 

Otrzymałem dwa maile - każdy z nich miał mnie zarazić. Ich autorzy bez pytania brutalnie wtargnęli do mojej prywatności z zamiarem zasiania we mnie zwątpienia.

Po pogrzebie mojego znajomego do jego zięcia podszedł przyjaciel zmarłego i oznajmił następującą rzecz: wiesz, dlaczego twój teść 18 lat temu poszedł do Santiago de Compostela?