Mała afrykańska księżniczka

Wczoraj skończyła trzy latka, ale nie wygląda na swój wiek. Mierzy niewiele ponad pół metra. Wygląda jak mała księżniczka. Ma krótką czarną czuprynkę i przynajmniej dziesięć maleńkich kucyków spiętych kolorowymi gumkami. Nosi różowe sukienki i białe podkolanówki. W jej uszach mienią się błyskotki, a na nogach czarne lakierki. Chociaż jej ruchy są niezgrabne – jednak jest w nich dużo z damy. Potrafi założyć nogę na nogę i wymownie podeprzeć się pod boczek. Wchodzi w elokwentne dyskusje. Tłumaczy i gestykuluje z dużym przejęciem w swoim własnym języku, którego nikt jeszcze nie rozumie – i nie jest to zambijski bemba. Jedyne wyraźne słowo, które pada z jej ust ponad sto razy na dzień to: „Kalolo”. A Kalolo to jej starszy brat Sungwe. Reaguje na każde zawołanie swojej małej siostry. Sungwe jest najstarszy z trójki rodzeństwa i sprawuje niemal rodzicielską opiekę nad młodszą dwójką.

Mała afrykańska księżniczka wygląda nieco inaczej niż jej rówieśnicy. Nosi pieluszkę, nie mówi poprawnie, chodzi, kiwając się na boki. Ma niezgrabne, niewielkie ciałko, nieproporcjonalnie szeroki kark i duży brzuszek zawsze wypięty do przodu. Ma niewielki, delikatny i nieco spłaszczony nosek, a jej oczy mają kształt migdałków podciągniętych skośnie do góry. Jest wyjątkowa. Dusza towarzystwa. Wszędzie jej pełno. Zaczepia ludzi. Wita ich i wysyła rączką buziaczka. Mała kokietka. Rozbawia i rozkochuje w sobie.

Czasem się złości i ląduje z płaczem na pupie. Czasem się obraża. Zasłania przedramieniem oczy, a po chwili dyskretnie sprawdza, czy ktoś zauważył jej wymowny gest. Czasem bywa zmęczona. Wtedy wspina się na ręce pierwszej napotkanej na swojej drodze osoby. Kiedy śpi, oddycha przez nos i chrapie jak mały traktorek. Wszystko było by pięknie, tylko dlaczego jeszcze nie mówi? Dlaczego musi nosić pieluszkę? I dlaczego trzyma języczek nieustannie wysunięty na brodę?

W jej drobnych żyłach płynie afrykańska krew rodziców. Ma podwójny rodowód. Jest małą Zambijką i należy do rodziny „muminków”. Ma na imię Amelia. Ma piękny uśmiech i zespół Downa. Dla rodziców upragniona córka i najwspanialszy dar od Boga.

Razem z Pauliną od sześciu miesięcy, dwa razy w tygodniu, pracujemy nad rozwojem mowy Amelki. Przez ostatnie pół roku słyszałyśmy tylko niewyraźne „bye, bye” (pa,pa!), „Kalolo”, „Mammy” i „Daddy”. Przy dużym szczęściu i wytężonym słuchu doszukiwałyśmy się prób nieporadnego powtarzania „one, two” (raz, dwa) lub „star” (gwiazdka) z jej ulubionej piosenki. Amelka nie umie naśladować dźwięków, za to ma świetną pamięć. Doskonale wie, który klawisz na klawiaturze laptopa uruchomi jej ulubioną powitalną piosenkę. Bez problemu znajdzie czerwoną piłkę, jeśli akurat ma ochotę poskakać. Wie, że po masażu dłoni, Paulina powinna wymasować jej policzki, a na koniec terapii zawsze składa rączki do wspólnej modlitwy.

Wczoraj Amelka skończyła 3 lata. Dziś przywitała nas wyraźnym „How are you?” (Jak się masz?).

I jak nie wierzyć w cuda?

Karolina Gajdzińska
Chingola, Zambia
25 marca 2015

Twitter