Droga do Pewności

Noc. Każdy przeżywa swój piątek. Jeden w domu, drugi w pubie, trzeci na ulicy. Przejeżdżam z jednego podwórza na drugie. Na każdym spotykam ludzi. Na Sienkiewicza muszę stać w bramie, czekając na swoją kolejkę. Czekanie prowokuje do myślenia, ale także pozwala mimochodem podsłuchać przemyślenia innych. Dziedziniec tej kamienicy od dawna jest opuszczony. Cały zarośnięty, a jedna żarówka – zapalająca się i gasnąca – pozwala między dziko rosnącymi drzewami i chwastami dostrzec pozostałości wyposażenia mieszkania. To piąta stacja. W Jerozolimie przy Jezusie pojawił się Szymon. A ja stoję i nie mam pojęcia, jak mogę w tej sytuacji pomóc. Dziedziniec mówi raczej o agonii, o beznadziei, o porażce. Wcześniejsze stacje aż tak pesymistyczne nie były. W trzeciej światło przebijało się przez ziemię, ale podążało dalej, w górę. Także stacja pierwsza z wyraźnym „Odrzucenie” napisanym na „Widzew” nie wprowadzała pesymizmu. Pewnie dlatego, że był to dopiero początek, a zatem pierwsze zaskoczenie formą, przesłaniem, a także intrygująca ciekawość, która wyciszała ponurą szarość przestrzeni doświetlanej jednostajnym światłem.

Do tych pesymistycznych i umarłych przestrzeni dołącza się jeszcze jedna z ul. Nawrot – stacja XI – „Obnażenie”. Odwiedzam kolejne miejsce, którego nie zobaczyłbym, gdyby nie Droga. Tutaj zatrzymuję się najdłużej, bo znajduję się na dużym placu po wyburzonej kamienicy. Przy poszczególnych ścianach-murach między innymi wyrzucone i odrzucone meble, talerze, słoiki. To, co często zamykamy w przytulnych ścianach naszych domów i mieszkań, na rozległym podwórzu wstydliwie zostaje wystawione na widok wszystkich. Właśnie tutaj przed brudną i starą szafką – niczym przed przydrożną kapliczką lub krzyżem – widzę dwie modlące się kobiety. To pewnie meble z ich młodości, które przywołują wspomnienia pierwszych zarobionych pieniędzy, pierwszego urządzania mieszkania, pierwszych radości, które w tym momencie zamieniają się być może w sentymentalną łzę wspomnień. Chciałbym wiedzieć, co mają na myśli, kiedy się modlą w tak z pozoru nieświętym miejscu. Wiem jednak, że nie mam prawa o to pytać. Uświadamia mi to jednak wielowymiarowość wydarzenia, w którym uczestniczę. Wystawa, teatr, nabożeństwo, pielgrzymka, spacer. Chwilę później – przy stacji XI – przysłuchuję się osobom, które interesowały się dwiema bryłami błyszczącego lodu z wtopionymi w niego jesiennymi pięknymi liśćmi. To „Zatrzymanie”. Wszystkich urzeka blask, światło, kolory, czystość, chociaż to wszystko jest takie ulotne. Lód przecież z każdą chwilą rozpuszcza się coraz bardziej, chociaż w sekundzie tego nikt nie zauważa. Z każdą chwilą bryła lodu traci swój blask, „gaśnie” w oczach.

Galeria >>

Twitter