Fotografie sercem malowane

Losy pańskiej rodziny od początku przeplatały się z losami rodziny Karola Wojtyły. Ojcowie oficerowie spotykali się ze sobą, poza tym pański dom rodzinny znajdował się niedaleko domu, w którym mieszkał i zmarł ojciec Karola Wojtyły, wreszcie służył pan do Mszy świętych, które odprawiał późniejszy Jan Paweł II. Czy te fakty miały jakiś wpływ na to, że Ojciec święty darzy pana szczególną sympatią?

- Te fakty dopiero wiele, wiele lat później sobie uświadomiliśmy. Podczas naszych rozmów i wspomnień ustaliliśmy również, że gdy Karol Wojtyła był w czasie okupacji robotnikiem, chodząc do pracy w kamieniołomach, mijał każdego dnia mój rodziny dom. Cała ta dzielnica była bardzo ściśle z Nim związana. Teraz podczas ostatniej pielgrzymki do Polski te wszystkie miejsca razem z Ojcem Świętym przeszliśmy. To była niezwykle wzruszająca wędrówka.

Jak to się stało, że został pan papieskim fotografem?

- Nie umiem na to pytanie odpowiedzieć. Ten tytuł po prostu do mnie przylgnął tak jak do Arturo Mari. Tak naprawdę jest tylko jeden fotograf, który posiada prawny tytuł fotografa papieskiego, a jest nim Fellici. Jednak zawsze najbliżej Papieża jesteśmy tylko z Arturo. Może w grę wchodzi po prostu zaufanie? Mój ojciec chrzestny był szambelanem Pawła VI, ale chyba i ten fakt nie miał specjalnego znaczenia. Myślę, że wpływ na to miały przede wszystkim moje zainteresowania i przeżywanie tych konkretnych tematów. A może moja pasja i chęć spowodowały, iż mogę być przy Janie Pawle II i robić mu zdjęcia?

Jest pan jedynym z niewielu fotografów, którzy prócz aktualnych zdjęć posiadają w swoich archiwach zdjęcia Karola Wojtyły z lat 60-tych i 70-tych. Czy to prawda, że wówczas panowała opinia, iż biskup Karol Wojtyła jest niefotogeniczny?

- Sam tak twierdziłem. W tamtych latach głównie zajmowałem się fotografowaniem prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego. Ale też stale obecny był w moim życiu biskup, a później kardynał Karol Wojtyła, któremu również robiłem zdjęcia. Ksiądz Stanisław Dziwisz do mnie mówił: panie Adamie, sam pan widzi, ten nasz kardynał na zdjęciach nie wychodzi, no nie zrobił pan tego, czego byśmy oczekiwali. Patrzyłem na te zdjęcia i myślałem: kardynał Wyszyński wpiale, a kardynał Wojtyła tak sobie - średnio.

Co w takim razie się zmieniło, fotogeniczność Papieża, czy pana spojrzenie?

- Nic się nie zmieniło, tamte zdjęcia dziś uważane są za bardzo dobre. Stały się rarytasem, są rozchwytywane i publikowane na całym niemal świecie. Teraz nikt nie widzi niefotogeniczności Karola Wojtyły, wszyscy za to się zachwycają, jak On na tych zdjęciach wpiale wygląda. Mój portret Ojca Świętego z tamtych lat nigdy oficjalnie się nie ukazał. Za to doskonale pamiętam, jak go robiłem, usadziłem biskupa Karola Wojtyłę w fotelu, potem co chwilę zmieniałem Jego ustawienie, a to trochę do przodu, potem do tyłu, a to zmieniałem oświetlenie. Stale mi coś nie pasowało, wreszcie zrobiłem to zdjęcie, które wówczas wydawało mi się kompletnie nieudane, a dziś uważane jest za fotograficznego "białego kruka".

Twitter