Staromodny

Kino religijne ożywa. W polskich salach kinowych można obejrzeć coraz więcej filmów, odwołujących się do chrześcijańskich wartości. I tak oto, oprócz dokumentu o różańcu (Teraz i w godzinę śmierci), przed paroma tygodniami weszła na ekrany kolejna produkcja, a mianowicie Old Fashioned (pol. staromodny), amerykańskiej wytwórni Pure Flix, znanej z takich filmów jak Bóg nie umarł bądź Czy naprawdę wierzysz?. To, co już na wstępie może zaskakiwać, to rok produkcji. Film miał bowiem swoją światową premierę prawie trzy lata temu (28 września 2014 r.) i dopiero teraz wszedł na polskie ekrany. Rik Swartzwelder, jednocześnie reżyser i scenarzysta, daje nam niezły orzech do zgryzienia. Jako aktor gra około 35-letniego Claya Welsha, który zajmuje się naprawą staroci w małej amerykańskiej miejscowości rodem z lat siedemdziesiątych. Pewnego dnia do miasteczka przybywa Amber (Elisabeth Roberts), wynajmuje w domu Claya pokój i tak oto zaczyna się wspólna historia tych dwojga ludzi. Jakby na tym poprzestać, to nic szczególnego nie można powiedzieć o tym filmie.

A jednak. Tytułowym „staromodnym” jest Clay (ang. glina), który trzyma się rygorystycznych zasad, np. „jedyną kobietą, którą mogę całować, jest moja żona”, „nie przebywam z kobietą w jednym pomieszczeniu sam na sam” i inne. Dodatkowo jest wielkim przeciwnikiem randek. Natomiast Amber (ang. bursztyn) ma w sobie coś nieprzewidywalnego, te odrobinę szaleństwa, która jest potrzebna w życiu. Takie zderzenie uporządkowania z chaosem może przebiegać burzliwie, co nie do końca da się zaobserwować w filmie. Przez cały czas widzimy dwoje ludzi, którzy spotykają się w różnych miejscach, opowiadają o sobie i poznają się coraz lepiej.

Oczywiście Old Fashioned mówi o wartościach i wierności własnym postanowieniom, wyznawanej wierze oraz także o zmaganiu się z trudną przeszłością, którą ma zarówno on, jak i ona, i na pewno nie nazwałbym go klasycznym filmem romantycznym. Widza z góry warto uprzedzić, że film trwa prawie dwie godziny, zaś pierwsze trzydzieści minut to nieustanna prezentacja dwojga bohaterów, co znacznie spowalnia akcję. Warto jednak wytrzymać ten czas, aby spojrzeć na dalszy ciąg, oczekując katharsis.

Rzecz, która mnie ujęła, to specyficzne ukazanie bohaterów w kontekście wiary. Bohaterowie nie mówią nachalnie co rusz o potrzebie zawierzenia i oddania się Panu Jezusowi, to właściwie ich postawa, a dokładniej Claya, zainspirowana czytanym słowem Bożym, wyraża ich stosunek do wiary. Można też zauważyć coś nowego i zaskakującego, gdyż w filmie nie spotkamy się z praktykującymi ewangelikami, którzy podkreślają swoją więź ze zborem, pastorem czy wspólnie przeżywanym nabożeństwem. Ani Clay, ani Amber nie należą do „wierzących praktykujących”, jak to się zwykło mówić ostatnimi czasy.

Trudno ocenić ten film tylko i wyłącznie z jednej perspektywy. Obejrzenie go do końca jest nie lada wyczynem, choć ostatnie sceny wynagradzają ten długi czas zawiązywania się akcji z początku. Dosyć łagodna muzyka pośredniczy w przekazywaniu nam emocji odczuwanych przez bohaterów. Do gustu przypadła mi na pewno rola starszej cioci Zelli, która pełni rolę mentorki, osoby doświadczonej życiowo, wspierającej młodych w ich rozwoju osobowym. Nie brakuje również wątków humorystycznych, które ujmują ciężaru filmowi. Nie ma jednak co się dziwić, iż film jest dosyć trudny, gdyż sama tematyka relacji damsko-męskich jest taka, a ukazanie jej jeszcze w kontekście wiary, czystości, przyjętych zasad, dodatkowo potęguje te odczucia. Mimo wszystko zachęcam do obejrzenia „Staromodnego”, gdyż może być to owocne i skłonić do przemyśleń o naszych własnych relacjach damsko-męskich.

Old Fashioned, reż. Rik Swartzwelder, Pure Flix Entertainment, USA 2014.

Twitter