Cuda zdarzają się codziennie

Była zima. Dziewczynka, która już w wieku jedenastu lat zaznała goryczy życia, przemierzała sama długą trasę autobusem. Jej celem był szpital znajdujący się na skraju miasta. Założyła słuchawki na uszy, pogrążyła się w rozmyśleniach, a po jej gładkich policzkach spływały łzy. Powoli mijała nastolatków, którzy z entuzjazmem rzucali się śnieżkami, zakochane pary spacerujące w wirujących płatkach śniegu, a nawet starszą panią z otyłym jamnikiem odzianym w grube niebieskie ubranko. Wszyscy wydawali się być tacy szczęśliwi. Dziewczynka już dawno nie zaznała tego uczucia.

Dojechała. W pośpiechu schowała odtwarzacz mp3 do kieszeni, wysiadła z autobusu i pobiegła w stronę niewielkiego budynku, na widok którego robiło się jej niedobrze. Weszła do środka, oddała kurtkę do przechowalni i udała się do sali 243. Bywała tam praktycznie codziennie, ciągle zastanawiając się, dlaczego los potoczył się tak, a nie inaczej. Usiadła przy jednym ze szpitalnych łóżek i czując, że nie jest w stanie wydusić z siebie nic więcej, powiedziała drżącym głosem zaledwie jedno słowo.
- Mamo...

Pomimo że modliła się każdego wieczoru i błagała Boga o zdrowie dla najbliższej osoby, nie uzyskała żadnej odpowiedzi, nawet najmniejszej oznaki życia. Dziewczynka mimo młodego wieku dużo wiedziała o żółtaczce typu C i cukrzycy. Znała także zagrożenia, które one powodują, i ich okropne konsekwencje. Najgorsza była dla niej myśl, że to właśnie mama doprowadziła się do takiego stanu – nadużywała alkoholu. Wątroba ledwo co pracowała, kobieta była pod stałą kontrolą wielu aparatów ratujących jej życie.

Pewnego dnia, pokonując tę samą trasę autobusem, była wyjątkowo zdołowana. Czuła, że stało się coś złego. Nie zostawiając kurtki w przechowalni, pobiegła do tego samego miejsca, co zawsze – do sali 243. Gdy zobaczyła puste łóżko, jej świat się zawalił. Upadła na podłogę, nie mogąc utrzymać się na nogach.
- Przecież nie miała mieć żadnego zabiegu! To nie może być prawda! – mówiła sama do siebie.

Nie chcąc myśleć o najgorszej rzeczy na świecie, jaką jest śmierć bliskiej osoby, poszła do pokoju pielęgniarek. Musiała mieć jakiekolwiek informacje.
- Przepraszam, dlaczego nie ma pani z sali 243? – zapytała, nie kryjąc łez.
- To twoja mama, kochanie? – siostra podeszła do dziewczynki i ją przytuliła – Od wczoraj jej stan zdrowia znacznie się pogorszył. Właśnie jest w trakcie przeszczepu wątroby.

Dziewczynka szybko wybiegła z sali. Musiała pobyć sama, z dala od tych wszystkich ludzi, którzy okazywali jej współczucie. Nie lubiła użalać się nad sobą, miała ważniejsze sprawy.

Po kilku godzinach spędzonych na ławce w pobliskim parku wróciła do szpitala. Tym razem był dla niej czymś przyjemnym, ciepłym. Mogła się schronić przed padającym śniegiem, ogrzać. W pośpiechu poszła do tej samej sali. Na widok mamy zrobiło się jej gorąco. Podeszła bliżej. Usiadła na krawędzi łóżka, złapała kobietę za rękę.
- Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że... – nie zdołała dokończyć zdania, jak poczuła lekki, prawie niewyczuwalny uścisk dłoni, którą trzymała. Nie kryjąc swojego zaskoczenia i radości, zerwała się z miejsca i pobiegła do pokoju pielęgniarek. Po usłyszeniu dobrej nowiny od dziewczynki, siostry mogły podziwiać piękny uśmiech na jej rozchmurzonej twarzy. To był jeden z najlepszych dni jej życia, dzięki któremu nabrała nadziei na lepsze jutro. Jej własny, prywatny cud.

Twitter