Dlaczego idę na mszę?

Są na świecie takie rzeczy, o których nie śniło się filozofom. Są niewynalezione jeszcze lekarstwa na choroby wyniszczające ludzkość, są cuda architektury i sztuki zapierające dech w piersiach, są miejsca, o których zwiedzaniu marzymy, ale jest też rzeczywistość: ograniczająca nas praca, szkoła... codzienność, w której zapętlone koło niebezpiecznie wpadamy każdego dnia. Gdzie w tym wszystkim miejsce dla Boga? Gdzie umieścić Jego, który stwarzając nasz świat, dał nam niepowtarzalną okazję, byśmy szukali i odnajdywali Go każdego dnia.

W tym miejscu nie sposób napisać, że przede wszystkim Bóg dał nam możliwość łączności z nim we wspólnocie - szczerej modlitwy w gronie żywego Kościoła, śpiewu psalmu, w którym wychwalamy Jego dzieła i dziękujemy za wszystko, co otrzymaliśmy, wiary płynącej z sakramentów, przekazywanych za pośrednictwem Kościoła, nadziei na lepsze jutro, gdy spoglądamy na gorliwość modlitwy małych dzieci.

Obmyślając plan stworzenia ludzkości, Bóg ustanowił niedzielę jako specjalny czas łączący sacrum i profanum naszej bytności na ziemi. Profanum czynności, jakie przecież wykonujemy każdego dnia, począwszy od mycia zębów, poprzez spożywanie pokarmów, po wieczorną kąpiel. A także czas sacrum, jakby specjalnie wydzielony dla nas i dla Boga, czas, o którym nie możemy zapomnieć, czas, o który powinniśmy zadbać, czas, którego świętość - przynajmniej dla mnie - stanowi uczestnictwo w niedzielnej Eucharystii.

Chociaż Bóg jest wszędzie, trwa we wszystkim, co stworzył, fenomenalny i niedościgniony jako Kreator, to właśnie podczas niedzielnej mszy św. najbardziej czuję Jego obecność w moim życiu. W poczuciu bycia razem z innymi ludźmi, bycia częścią Jego misternego planu, ale też bycia Jego dzieckiem odnajduję spokój i sferę sacrum łączącą moje niedoścignione zamierzenia z codziennością. To właśnie msza św. w niepowtarzalny sposób ukazuje mi potęgę Boga, dzięki któremu na całym świecie o tej samej porze ludzie mogą doświadczyć Jego doskonałości i dobroci.

Msza św. to cotygodniowy cud przeżywany przez jej uczestników na różnorakie sposoby, ale niemożliwy do zaoferowania przez człowieka i niemożliwy do zastąpienia przez ludzkie idee. Żaden polityk, muzyk, aktor, sportowiec nie przyciąga od dwóch tysięcy lat cotygodniowo tylu ludzi. Istnieje prosty powód, dla którego tak nie jest: ograniczająca ludzi śmierć, ale nawet za życia nasze pomysły, przemowy, działania przechodzą z czasem w sferę znudzenia, zniechęcenia, codziennego profanum. Ktoś mógłby powiedzieć, że Bóg też oferuje nam tę samą coniedzielną, bądź codzienną mszę, ale tak nie jest, bo Jego zwolennicy trwają w sferze sacrum zjednoczeni wiarą, nadzieją i miłością, umocnieni modlitwą i poczuciem, że pomimo powtarzalnej codzienności zostali stworzeni do wielkich rzeczy, nawet tych, o których filozofom się nie śniło, a których nie dokonają bez Boga w sercu.

Dla mnie msza św. to sacrum, bez którego nie wyobrażam sobie niedzieli, to sacrum, bez którego nie byłoby profanum mojej tygodniowej codzienności, to sacrum, dzięki któremu umacniam swoją wiarę, myślę o innych, modlę się za nich do Boga, czując, że bez siły, jaką daje mi ta modlitwa, nie mogłabym funkcjonować. Po to właśnie idę na mszę: po siłę, którą znajduję tylko w Bogu.

Twitter