Jak dawać jałmużnę?

Pomimo wielu rozmyślań i dyskusji na ten temat wciąż brakuje mi pewności i konsekwencji. Z jednej strony odzywa się moje sumienie i niechęć do pozostania obojętnym. Podskórnie wyczuwam ogrom bólu i cierpienia. Z drugiej – budzą się wątpliwości, jak mądrze pomagać, żeby nie zaszkodzić, jak zrobić coś sensownego i chrześcijańskiego, co nie będzie tylko tanim ochłapem rzuconym mojemu niespokojnemu sumieniu. Więc sypnięcie drobniakami raczej odpada.

Zdarzyło mi się proponować wspólne zakupy. Przynajmniej tym, którzy nie wyciągają z kieszeni drogich smartfonów. Jałmużna musi ponoć kosztować – okrężna droga, kilka minut, spojrzenia obcych, sztuczny pośpiech będący oznaką skrępowania. W te koszty wchodzi też możliwość, że być może jednak dałem się wrobić. Nigdy bym nie chciał, żeby ktoś odszedł ode mnie głodny, pomimo próśb. Nawet jeśli jest oszustem. Więc wliczam to w koszty. Ale można powiedzieć, że to niepedagogiczne i na krótką metę. Że uległem przelotnemu wzruszeniu. I to prawda. Należy wspierać rozwiązania systemowe. Dawać wędkę, a nie rybę.

Każdemu należy się szacunek i potraktowanie z godnością – to na pewno dobry trop. Ale jak zrobić to w praktyce? Nie czuję się swobodnie w poważnych rozmowach o życiu z obcymi ludźmi, dlaczego wobec żebrzących miałoby być inaczej? Nie chciałbym też protekcjonalności, bo ta czasem ma w sobie coś z pogardy. Wszak ja też na swój niematerialny sposób bywam biedakiem. Ale podanie ręki i proste pytania bywają znaczące. Pamiętam Pawła, jak się przedstawiał i jego wyciągniętą dłoń. Operowanie imionami to oznaka zbliżenia. A to nie trwało więcej niż kilka minut, parę lat temu. Pamiętam, jak walczyłem z oporami. To było ważne. Ja też nie raz potrzebowałem pomocy i nie chodziło o zbyt wiele. Wystarczyła oznaka zainteresowania i współczucia.

***

Droga na Kalatówki jest wybrukowana, dzisiaj chodzą tam rodziny z dziećmi, jest też kasa, gdzie kupuje się bilety do Parku Narodowego. Przechodzących ogarnia odświeżająca woń środków czystości z pobliskich Toi-Toi-ów. Nieskażona natura jest blisko, ale jakby uciekła gdzieś w wyższe partie gór, ustępując miejsca masowej turystyce. Po lewej stoi wysoki brązowy płot, szczelnie okalający duży leśny teren. Można jednak wejść do maleńkiej drewnianej kaplicy, a dalej między drzewami, zerknąć przez okno do małego drewnianego domku. 100 lat temu była to pustelnia, w której bywał wielki człowiek, powstaniec i malarz ze skłonnościami do depresji. Odchodził bez majestatycznych słów na pożegnanie 25 grudnia 1916 w Krakowie. To jeden z tych, który żył „posiadaniem siebie w dawaniu siebie”. Św. Brat Albert był nie tylko artystą malarzem, ale pokazał też, że prawdziwą sztuką życia może być towarzyszenie bliźniemu w potrzebie.

***
Źródło: http://podtamaryszkiem.pl/jak-dawac-jalmuzne/

Twitter