Jesienne refleksje

„Każdy zachód słońca jest obietnicą poranka”

To był piękny wschód. Mgła unosiła się nad łąkami, wzbijała się ciągle w górę, jednocześnie oplatając sobą jasnopomarańczowe promienie słońca. Trawa była zroszona porannymi kropelkami, w koronach drzew cicho poćwierkiwały ranne ptaszki, pod modrzewiami siedziała sarenka, kilka innych skubało liście brzóz.

Wyszłam z domu. Spojrzałam za siebie, mocniej zapięłam kurtkę i odetchnęłam z ulgą. Kolejny piękny dzień przede mną. Z każdym kolejnym krokiem w drodze do szkoły rosła we mnie radość. Radość Bożego Dziecka. Za tak banalny, ale jakże piękny wschód słońca. I wtedy powiedziałam, po raz kolejny: „Witaj, Panie Jezu. Ten dzień także niech będzie Twoim. Bo tylko wtedy mam pewność, że mimo wszystko będzie cudownym.” A później już tylko radosne „Amen” i jeszcze jedno spojrzenie pełne wdzięczności i droga znów - przed siebie...

„Trzymaj się paciorków!”

Są różne. Niektóre malutkie, drewniane, jasno i ciemnobrązowe. Widziałam też plecione. Bywają także pomarańczowe, zielone, są także białe. Czasem zdarzają się też takie dziecięce - pstrokate i tęczowe. Niektóre przypominają w swych kolorach drogocenne kamienie, inne zaś są bardzo zwyczajne. I mój jest też zwyczajny. Jasny, z tą samą ilością koralików. Właściwie to „paciorków”. Mój różaniec. Dostałam go od Mamy w dniu mojego bierzmowania. I od tej pory jest ze mną bardzo często.

Bywało tak, że zasypiałam, nierzadko na klęczkach, oparta o łóżko. Bywało, że myślami odbiegałam od sensu modlitwy. Bywało wreszcie tak, że w ogóle nie chciałam się modlić i nie modliłam się.

Moje przekonanie do paciorków rosło z czasem. Raz jeden różaniec uratował mój dom. Pamiętam, miał wtedy takie zielone koraliki. To właśnie na nich „wymodliłam” zmianę decyzji. Po godzinie ciężkiej próby, moich łez, błagań... Usłyszałam tylko słowa: „Nie udało się. Dom stoi”. Dziś, po kilku już latach, wróciłam tutaj, w to miejsce, na którym miały zostać gruzy.

Kiedyś, nie tak całkiem dawno, przeczytałam słowa „trzymaj się paciorków”. Te słowa napisał mi Bardzo Ważny Człowiek. I wiem, że Jego obecność też jest sprawą tychże paciorków.

I trzecie moje „doświadczenie różańca”. To było wczoraj. Piękny, pierwszy październikowy dzień. Poniedziałek. Weszłam do kościoła kilkanaście minut przed poranną Mszą Świętą. W prezbiterium stała figura Matki Bożej. Przywitała mnie Mama. I wtedy zrozumiałam, że Maryja jest fantastyczną kobietą! Ona przecież czeka na mnie w każdej chwili. We mnie samej, w moim jakże zagraconym milionem spraw sercu znalazło się miejsce dla Niej. Nareszcie. A kiedy wracałam po tym ciężkim dniu, spacerując po alejach prowadzących do domu, w rękach trzymałam moje paciorki...

Twitter