O seksie w małżeństwie

Co jest takiego oburzającego w stosowaniu tych wszystkich podanych na tacy miłosnych sztuczek? Ano to, że są podane na tacy. To, że panie reklamujące bieliznę przybierają seksowne pozy i niejedna kobieta pomyśli sobie, że nigdy takiej pani z reklamy nie dorówna urodą i figurą (urodą i figurą poprawionymi w Photoshopie, drogie panie…).

Nie podobają mi się wątpliwe tabletki na potencję, odzierające mężczyznę z godności, robiącego z niego tylko maszynkę do produkcji plemników. Smutne to i żałosne. To samo tyczy się skąpych strojów, które odzierają z godności kobietę. Wbrew pozorom takie gadżety nie ukazują kobiecego piękna, subtelności, ale epatują wulgarnością, nachalnością. Nacisk położony jest na erotyzację, wręcz łopatologiczną seksualność. Ale najbardziej z tego wszystkiego nie podoba mi się, że wszystkie sprawy związane z seksem można sobie „załatwić” a to skromną bielizną, a to mądrą książką, a to „kostkami miłości”. Wmawia się takim biednym ludziom, którzy tam zajrzą, że wystarczy kupić sobie to albo to za 39,99 i już twoja małżonka padnie z zachwytu. Albo zamów już teraz to i to za 59,99, a twój mąż nie oderwie od ciebie oczu z zachwytu. A gdy zamówisz dwa produkty z tej serii, dostaniesz kubek w serduszka… za pół ceny! Albo solniczkę i pieprzniczkę w kształcie całujących się par, urocze, nie? Nie! Problemy w małżeńskiej sypialni nie rozwiązuje się rzeczami. Nie rozwiązuje się ich też pieniędzmi. Tylko szczera rozmowa, otwarcie się na drugiego człowieka i jego potrzeby, a także komunikowanie własnych potrzeb i pragnień dadzą satysfakcję z pożycia. Dadzą harmonię, „dogadanie się”, dadzą piękną komunię ludzi, którzy ofiarują siebie w prezencie, a nie upokarzają się przed partnerem dla jego przyjemności. A, przykro mi, ale te słodkie, skąpe ubranka są upokarzające. Dla mnie jako katoliczki, takie sypialniane rozwiązania są upokarzające i sprowadzają akt małżeński do bardzo niskich, prymitywnych instynktów. A zresztą zastanówmy się tak na zdrowy rozum, czy nasze babcie i prababcie potrzebowały tych wszystkich gadżetów do szczęśliwego pożycia? Czy o tym pożyciu bez przerwy paplały, chwaląc się przed koleżankami? Czy przez nieudane pożycie od razu się rozwodziły? Albo może przez nieudane pożycie rzucały się w wir pracy, zapominając o rodzinie i skupiając się na swojej „samorealizacji”? Jakoś nie wydaje mi się. Coś te kobiety trzymało przy tych mężczyznach, chociaż nie byli oni idealni, i na odwrót, tych mężczyzn coś trzymało przy tych kobietach, choć czasem mieli płci pięknej serdecznie dosyć. Cóż to takiego było, że niepotrzebne były wtedy ani gadżety, ani kostki miłości, ani nawet seksowne majtki. Ano tak, to było to stare zapomniane słowo – miłość…

Twitter