3 naj - opowiada Julia Stolpe z Pinokio Brothers

Koncert, który najbardziej zapamiętałaś.

Dużo koncertów „pinokiowych” za nami w tym roku. Ale w pamięci najbardziej mi utkwił koncert w Koźminie Wielkopolskim, który miał miejsce w lipcu w parafii, w której od jakiegoś czasu pracuje nasz klawiszowiec ks. Andrzej Kmieciak. Przed koncertem mieliśmy przygody z transportem. Nasz super amerykański wóz niestety nie chciał zdążyć na koncert. Z okolic Nowego Miasta k. Jarocina wyruszyliśmy już innym wozem z naszym kolegą z Poznania. Spóźniliśmy się z ks. Jackiem – „pinogitarzystą” jakieś 30 min. Wszyscy na nas cierpliwie czekali. Parafianie podczas koncertu cały czas śpiewali, uczestniczyli bardzo aktywnie w całym koncercie. Graliśmy jakieś dobre 1,5 godziny. Na koniec śpiewaliśmy utwór Deliriousa „Our God Reigns” w wersji polskiej. Ludzie tak śpiewali, że nie mogliśmy skończyć. Zeszliśmy ze sceny, ludzie cały czas śpiewali. Tak było pięknie. Czuć było Ducha modlitwy. Boża moc trwała. Kocham takie koncerty!

Najzabawniejsze wydarzenie w twojej muzycznej działalności.

Muszę się cofnąć do lat dzieciństwa. Tam się wtedy działo :) Kiedy miałam 8 lat, organizowałam koncerty dla rodziców. Były stroje, muzyka z głośników, widownia, ale nie miałam mikrofonu. Kiedyś nie były tak dostępne jak dziś. Brałam dezodorant mamy i darłam się wniebogłosy. Mój repertuar to były zwykle piosenki zespołu Queen, Bajm, Whitney Houston, Mariah Carey. Biedni rodzice musieli wysłuchać zawsze całego koncertu od „a” do „z”. Jak dziś sobie to przypomnę, to mi ich żal, że musieli tego wysłuchiwać. Plus był taki, że rodzice byli zawsze zadowoleni z mojego koncertu. Dziś sami chętnie jeżdżą na nasze „pinokiowe” koncerty i to bez przymuszonej woli :)

A największa własna wtopa?

Kiedy byłam mała, brałam udział w przeróżnych festiwalach, konkursach piosenki. Mama mnie oczywiście elegancko wyszykowała. Mała Julka była gotowa do wyjścia na scenę. Okulary przeciwsłoneczne ubrane (chociaż słońce nie świeciło). Moja kolej. Do zaśpiewania utwór Urszuli – „Konik na biegunach”. Zapewne wszyscy ten utwór znają doskonale. Śpiewam zwrotkę, refren. I nagle traaaach! Spadłam ze sceny. Podnoszę się i śpiewam dalej. Przez te okulary nie widziałam końca sceny. Wszyscy się śmieją, a ja marzę o tym, by uciec. Po tej wtopie nie śpiewałam kilka miesięcy. Pewien czas minął i powróciłam. Czasem trzeba upaść, by podnieść się i iść dalej. Dziś nie wyobrażam sobie życia bez śpiewania.

Twitter