Czas zasiewania, czas rodzenia...

Miałem okazję bywać na Ukrainie kilkanaście lat temu i widziałem w kościołach głównie starsze kobiety żyjące jeszcze duchem lat 30. ubiegłego wieku. Babcie te przyprowadzały na modlitwy małe dzieci, będące ich wnukami lub prawnukami. To te dzieci są obecnie młodymi, których tam spotkaliście…

Robert: Na mszach spotykaliśmy przekrój całego społeczeństwa. W Kijowie, na przykład, poruszająca była obecność ludzi w różnym wieku, ich głębokie zaangażowanie i szczera modlitwa płynąca prosto z serca. Ludzie Kościoła - siostry zakonne, księża, którzy nas podejmowali w różnych miejscach - sprawiali wrażenie aniołów żyjących na ziemi. Z drugiej strony czuliśmy, że aby tam mieszkać, pracować, mieć cierpliwość i wiarę, potrzeba dużo większej odwagi i siły wewnętrznej niż w Polsce.

Andrzej Dubiel: Dla mnie największym przeżyciem była radość ludzi Kościoła ukraińskiego. W ich uśmiechach, nie tylko kapucynów i sióstr zakonnych, ale - osób świeckich, czułem coś więcej niż kurtuazję, to była prawdziwa radość ludzi wierzących, radość Ducha Świętego.

Marcin: Gdy graliśmy w Iwano-Frankowsku, nasz koncert ochraniała miejscowa policja. 100 policjantów w pięknych galowych mundurach i 50 tajniaków w tłumie, by wszystko odbyło się godnie i bez incydentów. W pewnym momencie jeden mówi do drugiego: "Chodź, chodź szybko, zobacz jak monażki (zakonnice) tańcujut!". Widzieli takie zjawisko pewnie pierwszy raz w życiu! (śmiech)

Był to dla nich pewnie szczególny koncert… (śmiech)

Br. Grzegorz: Miasto zorganizowało go jako główną imprezę obchodzonego tam Dnia Wyzwolenia. Iwano-Frankowsk jest miastem wojewódzkim i liczy 400 tysięcy mieszkańców. Scena o dużych rozmiarach ustawiona była nad pięknym jeziorem. Na koncert przyszło około 4000 ludzi, wielu spoza Kościoła. Całość robiła naprawdę duże wrażenie. W trakcie imprezy wytworzyła się piękna atmosfera. Miasto zgłosiło chęć zorganizowania podobnej - za rok. Koncert zapowiadany był wcześniej w miejscowych programach telewizyjnych i radiowych. Filmowała go Telewizja, udzielaliśmy dla niej wywiadu. Pojawiły się też trzy gazety, dla których Krystyna przygotowuje wywiady. Jest więc tam duże poruszenie, mówią, że była to… profesjonalna muzyka, a głębokie teksty niosły chrześcijańskie przesłanie.

Robert: Krystyna występuje w grupie Kana, którą tworzą młodzi z różnych, bardzo oddalonych od siebie miast. Wyszła na scenę i z odwagą podkreśliła, że ona jest z tego miasta. Powiedziała, że jest dumna, że Jezus Chrystus jest jej Panem. Jej rodzina jest znana w Iwano-Frankowsku. Ta scenka była dla nas dużym przeżyciem. My w Polsce, gdy nasza rodzina jest na koncercie, zazwyczaj jakoś się tego wstydzimy. Działają różne siły…

Czego nauczyliście młodych na warsztatach? Co było dla nich większą wartością, przekazywana im wiedza techniczna czy doświadczenie duchowe?

Br. Grzegorz: Chyba przede wszystkim to, że zrodziło się takie ogromne pragnienie cudownej zależności muzyki i ducha, czyli pragnienie, by nie tylko muzykować. Ta jedność naprawdę jest nieodzowna. Niezwykła działalność New Life'u polega nie tylko na przekazywaniu techniki, choć jest ona wspaniała i na najwyższym poziomie. Dla mnie i dla uczestników warsztatów najważniejsi byli sami muzycy zespołu, ich prostota. Czuło się w ich przekazie, że to nie są tylko słowa, ale codzienne przeżywanie Boga w kontekście muzyki z przesłaniem. Widzę, jaki to ma wpływ na nasz zespół. Oni patrzą na osoby z NLM jak na wzorzec nie tylko muzyczny, ale i duchowy. Jak na wzór życia…

Marcin: Jeszcze nas dobrze nie znają… (śmiech)

Grzegorz: Aż się niekiedy boję, żeby czasem…

Marcin: …ten piedestał się nie zawalił! (śmiech)

Te kontakty, jak widzę, bardzo was ożywiły…

Marcin: Poznaliśmy takie mnóstwo ludzi, że nasze serca są dwa razy szersze niż przed wyjazdem na Ukrainę. Moglibyśmy napisać książkę o każdym z braci kapucynów, których tam spotkaliśmy! Głęboko w pamięć zapadł też niesamowity ksiądz Jan z Zabłotowa, który nas gościł. Człowiek wielkiego serca! Siostry Franciszkanki… i inne osoby.

Robert: Przede wszystkim poznaliśmy też zespół Kana. Są naszymi nowymi przyjaciółmi i ogromnym błogosławieństwem. Każdy z nich jest kimś jedynym w swoim rodzaju. Jechaliśmy razem busem przez Ukrainę, wieczorem Witia nagle wyjął gitarę i zaczął śpiewać miejscowe melodie…

Marcin: Tego się nie da opisać!

Joachim: Witia nie śpiewał sam, ale oni wszyscy śpiewali.

Marcin: I dziewczyny śpiewały na głosy…

Joachim: Ludowe pieśni Ukrainy.

Gdyby tak Polacy znali swoją muzykę ludową…

Marcin: Oni mogą śpiewać całą noc. Znają po 20 zwrotek swoich pieśni.

Twitter