Głowa na pół pęknięta

"Głowa na pół" to najnowsza płyta formacji 40/30/70. Kolejna już, po takich krążkach jak "Gdzie jesteś", "Jest takie miejsce" czy "Nowa rzeczywistość". Ale tym razem płyta wyjątkowa. Wyjątkowa bo nagrana z okazji małego jubileuszu - 10. lecia zespołu.

A 40 synów... powstawało w dosyć specyficzny sposób (chyba równie specyficzny co ich muzyka). Robert Ruszczak, jeden z filarów kapeli, wskazuje na swoje początki w folkowej Chudobie. Był to czas "wielkich nawróceń wielkich muzyków" - Malejonka, Budzego, Licy. Robert wspomina na stronie zespołu, że uświadomił sobie wtedy ważną rzecz. "Ze mną jest coś nie tak, bo jestem człowiekiem wierzącym, od urodzenia w Kościele, a zamiast głosić Jego Ewangelię, opowiadam ze sceny o Marynie i jej przygodach". Wtedy to zrodził się pomysł stworzenia kapeli, której przesłaniem byłoby głoszenie Dobrej Nowiny. Ruszczak zaczął szukać muzyków wśród swoich znajomych z Duszpasterstwa Akademickiego Wawrzyny. Było to gdzieś na przecięciu 1998 i 1999 roku...

Minęło 10. lat. Przez ten czas kapela przeszła wiele reformacji. Zaczynając od zmian personalnych w składzie, aż po zmiany kształtu ich twórczości i muzycznych inspiracji. Jedno się tylko nie zmieniło przez cały ten czas. Niesamowita oryginalność ich brzmienia. Być może zawdzięczają to niebanalnemu zestawieniu instrumentów, na jakich pogrywają. Duet gitary i djembe okraszają akordeonem, mandoliną i sopiłkami (ukraińskie flety ludowe). Cała ta mieszanka układa się w niesztampową i całkiem świeżą kompozycję. A nade wszystko bardzo szybko wpadającą w ucho i obezwładniającą muzyczne strony naszej osobowości.

Pisząc o tej płycie, nie można zapomnieć o tekstach, które wrzynają się bardzo mocno w głowę i serce i jeszcze długo po naciśnięciu "stop" w odtwarzaczu rezonują echem w czaszce. Teksty są oczywiście inspirowane Pismem Świętym, ale w zaproponowanej przez formację aranżacji na nowo uderzają i poruszają nowe, czasem nieużywane mechanizmy mojego wnętrza.

"Mam wodę i dzban (...) Na piasku nie chcę już budować dłużej. Mam Twoje słowo, wiem, nie będę sam". Cóż, mam dzban, wypełniony nawet, wodą mojego życia, może i mętną, i nieco przybrudzoną, ale nie jestem sam, jest Twoje Słowo i pozostaje mi jedynie go słuchać i czekać, aż przemienisz tę wodę z dzbana w wino...

Sami muzycy mówiąc o swoim najnowszym dziełku, pytają: Czy mogła być lepsza? Pewnie tak, ale pod warunkiem, że my bylibyśmy lepsi, a jesteśmy wiadomo - tacy, jacy jesteśmy. Ale od razu dodają: Dzięki Bogu, że już jest. Dziękujemy, że jest taka, jaka jest.

Ja też dziękuję za tę płytę. Za to, że jest taka, jaka jest. A jest bardzo dobra.

Recenzja udostępniona przez www.chrzescijanskiegranie.pl

Twitter