Mietek zawsze nowy

- W tym roku minęło 20 lat od twojego opolskiego debiutu, od wygrania przez ciebie konkursu debiutów i otrzymania nagrody im. Anny Jantar.

- Ale wiesz, to taka umowna rocznica. Bo między mną a Kukulską jest taka różnica, że ona mając 5-6 lat nagrywała płyty, a ja w moim rodzinnym Kaliszu śpiewałem na popisach rodzinnych oraz gdzie popadło, na przykład w klubie zakładowym "Ikar" z zespołem Ikary (śmiech). Mam nadzieję, że to nie jest jakiś nomen omen. W 1985 roku rzeczywiście dostałem w Opolu główną nagrodę w debiutach. Śpiewałem wtedy "Przyszli o zmroku" Krzesimira Dębskiego i Jacka Cygana. I to był przełom. Ale rok wstecz, w 1984, robiłem już swoje pierwsze w życiu nagrania z wrocławskim zespołem Funk Factory. (…)

- W jaki sposób tak młody człowiek udźwignął wykonawczo i interpretacyjnie niełatwy przecież utwór? To przecież nie jest łatwa piosenka…

- No nie jest łatwa, rzeczywiście. Ale wiesz, ja jestem z tych, dla których trudne rzeczy są super interesujące. To była dla mnie przygoda. Przeżywałem tę piosenkę, kładłem się i wstawałem z nią, myślałem o niej stale. No i przeszła przeze mnie. Myślę, że to jedna z najważniejszych moich piosenek, że to jest coś, co zostanie. Wcześniej śpiewałem tu i tam, ale to był prawdziwy początek. Śpiewałem dla dużej publiczności w Opolu, która była nastawiona bardzo zabawowo, jak to zwykle publiczność opolska (takie jest o niej ogólne mniemanie). Przeżyłem wtedy bardzo ważną lekcję: byłem debiutantem śpiewającym trudną piosenkę, a dostałem ogromne brawa i bisowałem. To mnie przekonało, że jeżeli mam coś ważnego do powiedzenia i jest to wartościowe - ludzie to odbiorą, może się to podobać i nie trzeba się podkładać. Tego doświadczyłem i przeszedł mi apetyt na tak zwaną szybką, kompromisową karierkę.

- Gdybyś dzisiaj znów był w 1985 roku, podjąłbyś te same decyzje związane z muzyką, które zapadły wtedy?

- Wiesz, dla mnie to był niesamowity prestiż śpiewać kompozycję Krzesimira Dębskiego. Byłem fanem zespołu String Connection i znałem ją z koncertów. Kiedy dowiedziałem się, że mam to zaśpiewać jako debiutant, chłopak z Kalisza, wrażliwy młody człowiek, poczułem się tyle szczęśliwy, co stremowany. Myślę, że dla każdego, myślącego o muzyce, podkreślam - debiutanta (bo zdarzają się tacy, którzy myślą tylko o popularności, prawda? Ale to osobny rozdział i ci mnie nie interesują), to byłoby niesamowite wyzwanie i prestiż, dla mnie też. Ja się długo z tym mierzyłem, z decyzją, czy podołam. No, może nie długo (śmiech), ale, że tak powiem, głęboko. Mierzyłem się i przekonany podjąłem wyzwanie. Wyraźnie przekonany. Interesowała mnie zawsze muzyka i chciałem być nie popularnym piosenkarzem, tylko muzykiem, który śpiewa.

- A gdyby ktoś ci zaproponował: Mietek! Bądź wrażliwy, wierz tak, jak wierzysz, ale przeżywaj to w swoim sercu, w swoim domu, wśród swoich przyjaciół. Po prostu twórz i śpiewaj piosenki o dobrych rzeczach, z miłą treścią, nie włączaj w nie jednak bezpośrednio Pana Boga i chrześcijaństwa - wtedy twoja muzyka na pewno będzie popularna i częściej grana w radio i TV! Nagnij się trochę! - co byś mu odpowiedział?

- Takiej opcji nie ma, choćby dlatego, że mam już swoją szufladę. Przez te 20 lat zawsze naturalnie szedłem za tym, co było dla mnie ważne w życiu, w muzyce, za swoimi odkryciami i fascynacjami. I kiedy zacząłem śpiewać z New Life Music, to była kontynuacja rzeczy, które robiłem wcześniej jako młody człowiek śpiewający w kościele, najpierw w chórku dziecięcym, później w zespole młodzieżowym. Moja historia przypomina trochę historię murzyńskiego chłopaka, który "wyszedł z kościoła". To była ta kontynuacja - raz, a dwa - świadomy wybór dwutorowości w działaniu. To znaczy, śpiewam w takim zespole, robię taki projekt i kontynuuję inny. Podobnie było, kiedy nagrywałem popowe piosenki, ale śpiewałem też program ze standardami jazzowymi. Nigdy nie wystarczało mi ograniczanie się do jednej rzeczy. Nie wystarczało mi pozostawanie w jednym środowisku, w jednym sposobie myślenia, w "owczym pędzie", na jakikolwiek temat. Od dziecka byłem indywidualistą i jestem nadal. I nie widzę, przynajmniej na razie, żeby to miało się zmienić. Myślę, że taki typ osobowości dostałem i Pan Bóg wiedział, co robi. (…)

Twitter