Moje oczy oglądają cuda

Zaczniemy od Słowa? Masz jakiś taki swój „litzowy” fragment Pisma Świętego?

Jeśli myślisz o konkretnym zdaniu w rodzaju życiowego motta, to nie mam takiego. Natomiast jednym z moich ulubionych fragmentów jest: „W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział” (J 14, 1–6). Ja w tym zdaniu widzę po pierwsze ogromną nadzieję, że naprawdę jest dla mnie coś przygotowane tam, po drugiej stronie, na drugim brzegu, gdzie będę mógł nareszcie kochać, odpocząć i wielbić Pana Boga, a nie tylko samego siebie. A po drugie, bardzo przemawia do mnie końcówka tego cytatu.

Tak, ja też zwróciłem uwagę na to drugie zdanie. Takie... bliskie?

O tak, takie bardzo przyjacielskie „Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział” padające z ust kogoś, kto mnie, Roberta „Litzę” Friedricha, zna dobrze.

Patrz, a ja obstawiałem Kazanie na górze…

Nie, Kazanie na górze to już jest taka piękna fotografia nowego człowieka, który bez wysiłku nadstawia drugi policzek, modli się za nieprzyjaciół i jest gotowy oddać życie za wroga. Ja takim nowym człowiekiem jeszcze dzisiaj nie jestem – chociaż bardzo chciałbym mieć taką fotografię – i dlatego szukam siły we wspólnocie. Takiej wspólnocie, która zakłada, że minimum przez trzydzieści lat trzeba być w pewnej stałej formacji, żeby ruszyć w stronę Jerozolimy. Jezus Chrystus też przez trzydzieści lat wychowywał się do swojej misji.

Półżartem: to ile Ci jeszcze brakuje?

Jesteśmy razem z żoną we wspólnocie neokatechumenalnej od 19 lat. To jeszcze kawał drogi. Zresztą ostatecznie i tak wszystko zależy od giętkości karku. A ja akurat mam twardy kark i z nawróceniem u mnie jest trudno. Wiem natomiast, że sprawcą nawrócenia jest tylko i wyłącznie Pan Bóg. Ja mogę co najwyżej prosić o to, że „chciałbym chcieć”.

Ale chyba nie leżysz sobie biernie na leżaku?

O nie, chrześcijaństwo jest dla mnie właśnie taką dynamiką działania – od obietnicy do wypełnienia – i tego jestem świadkiem i to mnie trzyma przy wierze.
Ja należę zresztą do ludzi praktycznych i jak nie widzę efektów, to się szybko zniechęcam. Kiedyś założyłem łyżwy i jak mi nie szło, to rzuciłem je w kąt, gdzie leżą pewnie do dzisiaj. Z nawróceniem jest inaczej: ruszając tą drogą, dostałem obietnicę i przez te 19 lat mnóstwo rzeczy się naprawdę wypełniło. Czasami są to cuda tak po ludzku nie do pomyślenia i nie na moje siły. Bo ja mam siły co najwyżej, żeby grzeszyć.

Pamiętasz jeszcze czasy swojej „nocy ciemnej”?

Pamiętam, jasne, że pamiętam. Wychowałem się w rodzinie, gdzie nie żyło się na co dzień Ewangelią, a ojciec nie mówił mi: „Szukaj woli Bożej, a będziesz szczęśliwy”. Był oficerem wojska, a tam nie za dobrze widziano nawet moje pójście do Pierwszej Komunii. Ostatecznie Komunia się odbyła, ale u naszych znajomych na innym osiedlu, żeby sąsiedzi nie gadali. Potem w ogóle przestałem chodzić na religię. I dopiero kiedy poznałem moją przyszłą żonę Dobrochnę i gdy w końcu postanowiliśmy się pobrać, wpadliśmy wspólnie na pomysł – zaryzykujmy: „A może Bóg jednak jest”? Wcześniej mieliśmy zresztą już trochę takich dających sporo do myślenia sygnałów. Postanowiliśmy, że będziemy żyć inaczej, nie tak jak wyglądało to w naszych rodzinnych domach. Żeby nasze małżeństwo się nie rozpadło.

Długo miałeś ten znak zapytania przy Bogu?

Przez pierwszych kilka lat. Bo choć świadomie przystąpiłem do sakramentu bierzmowania, jednak nadal nie była to taka prawdziwa, radykalna zmiana. I wtedy bardzo pomogła mi operacja serca, ale nie w tym znaczeniu, jak piszą dziś niektórzy, że choroba i operacja były momentem przemiany i nagle „Litza” wrócił do Kościoła. To jest nieprawda. Bo ja się właśnie wtedy zbuntowałem. Powiedziałem: mam dosyć, bo jeśli Bóg jest, to dlaczego tak cierpię, dlaczego Go nie czuję?

Twitter