Rebeliant z gitarą

Występował Pan podczas Rajdu szlakiem Łupaszki. Czy mógłby Pan przybliżyć naszym czytelnikom to wydarzenie?

"Rajd szlakiem Łupaszki"... Piękny pomysł, nie wiem czyj. Czy gdańskiego IPN, czy harcerzy z 95. Gdańskiej Drużyny ZHR. Niewątpliwie zrealizowany wspólnie przez te dwie instytucje. Zamysł był taki, aby młodzież gimnazjalna i licealna poznała losy żołnierzy walczących po 1945 roku przeciwko sowieckim okupantom i ich poplecznikom. W tym celu w Borach Tucholskich, w miejscach walk i operowania oddziału młodzież zbierała od miejscowej ludności relacje i wspomnienia, szkoliła się w dziedzinie topografii, łączności, samarytanki, a nawet... techniki minowania mostów. Było też ognisko z udziałem kombatantów od "Łupaszki" i bieg patrolowy, w którym młodzież miała do wykonania "zadania bojowe" w terenie, omijając patrole "bezpieki", w które to wcielili się pracownicy IPN. W sumie wspaniała zabawa, połączona ze zdobywaniem wiedzy i możliwością spotkania tych, "którzy się nigdy nie poddali". Była piękna msza św., radość ze spotkań po latach i wiele wzruszeń. Wielką satysfakcję sprawiło mi śpiewanie dla tych wspaniałych żołnierzy, z tego, co wiem, im również się podobało. Impreza ma być kontynuowana. Wydaje mi się, że takie spotkania młodych i "starych" dają szansę na przekazanie pałeczki w tej sztafecie pokoleń, kto wie, czy nie jedyną szansę....

"Ogień" i "Łupaszko" nie są obecnie postaciami zbyt popularnymi. Dlaczego zdecydował się Pan poświęcić im kilka swoich piosenek?

"Ogień" i "Łupaszko" nigdy nie byli postaciami popularnymi. Ich postawy podziwiamy, ale niechętnie naśladujemy. Pierwszy stworzył na Podhalu prawie państwo, odwracając sytuację ogólnopolską: to UB drżało na myśl o majorze Kurasiu, a nie odwrotnie. Drugi, dając niezwykłe dowody męstwa i zdolności dowódczych, walczył do "ostatniego naboju", dając niezwykły wzór duchowej niepodległości. Dramatem obu było osamotnienie w walce. To naród się poddał, oni walczyli do końca, wbrew nadziei i politycznym kalkulacjom. Był jeszcze trzeci - major "Zapora". Wszyscy zostali zamordowani. Podobno rozstrzelanego "Zaporę" powieszono w celi i zwłoki masakrowano nadal, do dziś nie znamy nawet miejsca pochówku tych wspaniałych żołnierzy. Wydaje mi się, że uczcić ich piosenką to i tak za mało. W czasach konformizmu i neobolszewizmu ich postacie nie będą na pewno przypominane, może więc choć pod wpływem moich piosenek odżyją na nowo w pamięci narodu.

Niedawno nakładem wydawnictwa Antyk – Marcin Dybowski ukazała się Pańska pierwsza kaseta zatytułowana "Kontrrewolucja". Dlaczego tak późno? Czy miał Pan jakieś problemy ze znalezieniem firmy, która podjęłaby się wydania Pańskich piosenek?

Nie jest łatwo nagrać kasetę czy płytę. Tzn. samo nagranie nie jest problemem, studia nagrań czekają, wystarczy zapłacić. Problemem jest dystrybucja. Marcin Dybowski zaryzykował, czy mu się to opłaciło - zobaczymy. Z wydawnictwem Antyk związany jestem od czasów stanu wojennego. Drukowaliśmy wtedy czasopismo "Niepodległość", "ABC", a nawet przerzucaną na wschód "Suczasnyst"(dla Ukraińców). Wydanie płyty jest oczywiście marzeniem każdego twórcy, niemniej pomysł jej nagrania wyszedł od Marcina. Grałem koncert w jego "piwnicy" przy księgarni "Antyk" w Warszawie, a dalej jakoś poszło. Kaseta jest, ale nie rozchodzi się w zawrotnym tempie. Nie mam zdolności marketingowych. Dlaczego późno? Nie wiem. Lepiej wychodzi mi pisanie niż działalność edytorska.

Z jakim przyjęciem spotkała się "Kontrrewolucja" u słuchaczy?

Nie powiem, że z wielkim entuzjazmem. Jeśli ktoś kupi, na ogół przychodzi po drugą. Podobno się podoba, nakład się jednak jeszcze nie rozszedł i chyba trochę to jeszcze potrwa.

Tytuł kasety - "Kontrrewolucja" - oraz przedstawiona na jej okładce Pańska wypowiedź, w której deklaruje się Pan jako kontrrewolucjonista, mają wydźwięk buntowniczo-negatywny. Sugerują, że jedynym wyznacznikiem Pańskiej twórczości jest negacja. Czy tak jest w istocie?

Kontrrewolucja jest re-akcją. Jest buntem, ale nie jest negacją. Negacją jest rewolucja, gdyż to ona burzy przyrodzony porządek. Kontrrewolucja jest więc stawianiem na nogi tego, co rewolucjoniści postawili na głowie. Kontrrewolucja nie jest jakimś wydarzeniem. To długotrwały proces, dziejący się na wielu poziomach: w sferze kultury, estetyki, porządku moralnego. Sfera polityczna jest na samym końcu. Porządek wewnętrzny jest najważniejszy, aby go przywrócić musimy najpierw uporządkować wnętrze, zerwać z rewolucją w sobie. Nie można np. być kontrrewolucjonistą i jednocześnie być zwolennikiem moralnego relatywizmu, żyć w konkubinacie albo uznawać homoseksualizm za "inną orientację". Pułapką dla kontrrewolucjonisty jest liberalizm, identyfikowany na ogół z "prawicowością", a w istocie wpychający człowieka w "niewolę instynktów i pragnień". "Wolność" jest tam bowiem celem samym w sobie, tymczasem w rzeczywistości jest tylko środkiem do realizacji celów wyższych. W kontekście tego, co powiedziałem, kontrrewolucja nie jest negacją, jest aktywnym działaniem na rzecz przywrócenia właściwego porządku rzeczy. Nie neguję rzeczywistości, staram się jedynie przeciwstawiać jej wynaturzeniom. Swoim piosenkami powtarzam prymasowskie "non possumus" (nie pozwalamy).

Twitter