Błogosławiony ks. Tytus Zeman SDB, męczennik za powołania duchowne

Na pierwszy ogień idą instytucje wychowawcze prowadzone przez zgromadzenia, szczególnie przez jezuitów i salezjanów. W roku 1946 rząd wprowadza do nich swoich kierowników, nadal pozwalając, aby nauczycielami byli zakonnicy. Ks. Zeman w tym czasie uczy w kolegium salezjańskim w Trnavie, ale także posługuje siostrom zakonnym oraz pomaga księżom diecezjalnym. Komunistyczny kierownik szkoły nakazuje zdjęcie krzyży w salach lekcyjnych. Ks. Zeman usunięte krzyże od razu zastępuje nowymi, a jego nazwisko po tym wydarzeniu staje się znane na Słowacji. Za obronę krzyży zostaje zwolniony ze szkoły. Od tej pory pomaga w parafii diecezjalnej.

Przychodzi wiosna roku 1950. Komuniści w jedną z kwietniowych nocy zamykają wszystkie męskie klasztory, a zakonników umieszczają w przygotowanych dla nich obozach. Oddzielają jednocześnie młodych zakonników w formacji początkowej od przełożonych. Klerycy zostają poddani bezwzględnemu oddziaływaniu propagandowemu. Tej nocy ks. Zeman przebywa na plebanii jednej z parafii diecezjalnych. Salezjanie natychmiast dokonują analizy zaistniałych zdarzeń i w wyniku przeprowadzonej refleksji podejmują decyzję o ratowaniu powołań. Na Słowacji w 14 domach jest wtedy prawie 300 salezjanów, w tym 84 księży, 53 koadiutorów i 126 kleryków oraz nowicjuszy. Jedyną drogą ocalenia powołań jest wysłanie ich za granicę w sposób, oczywiście, nielegalny. Tam będą mogli się przygotować do święceń, a kiedy przyjdą lepsze czasy, wrócą na Słowację.
Za przerzut do Austrii zostają odpowiedzialnymi: ks. Tytus Zeman oraz ks. Ernest Macák. W samym przekroczeniu rzeki Morawy będzie im pomagał między innymi Józef Macek.

Pierwszy przerzut, w którym bierze udział osiem osób (sześciu młodych salezjanów, ksiądz diecezjalny i osoba świecka), ma miejsce w sierpniu 1950 roku. Wszystko przebiega płynnie. Granice nie są jeszcze bardzo uszczelnione. Ks. Tytus towarzyszy młodym salezjanom aż do samego Turynu. Wówczas spotyka się z przełożonym generalnym ks. Piotrem Ricaldone. Informuje o sytuacji Kościoła i zgromadzenia w Czechosłowacji. Następnie wraca do kraju i organizuje drugą grupę do przerzutu (październik 1950). Również z tą grupą (siedemnaście osób, w większości salezjanie) dociera do kolebki Zgromadzenia Salezjańskiego.

Przełożeni zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie czeka ks. Zemana po powrocie, dlatego proponują mu pozostanie we Włoszech lub wyjazd na misje. On jednak postanawia wrócić.

Przeprawa zimą przez lodowatą rzekę nie jest jednak prosta, dlatego przez dłuższy czas zatrzymuje się w salezjańskiej wspólnocie w austriackim Linzu. W tym czasie musi się zmierzyć tak z lękiem i niepewnościami, jak z nieprzychylnymi postawami niektórych salezjanów, którzy przypisują ks. Zemanowi pragnienie stania się sławnym, bohaterem. Padają także głosy, że działa na własną rękę, czyli bez zgody przełożonych. Koniec stycznia 1951 r. jest dla ks. Tytusa czasem szczególnych doświadczeń duchowych, które opisuje w listach do swojego przyjaciela.

Twitter