Boża Służba Zdrowia

Pewnego dnia przyszedł do Jezusa trędowaty i upadłszy na kolana, prosił Go: "Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić ". A Jezus, zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: "Chcę, bądź oczyszczony". Zaraz trąd go opuścił, i został oczyszczony. Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił, mówiąc mu: (Mk 1, 40-45)

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje, jak bardzo jesteśmy ważni i kochani przez Boga. I nie jako grupa ludzi, lecz każdy w indywidualny, niepowtarzalny sposób. Słowa Pana: „Wezwałem Cię po imieniu, Tyś moim!” oraz „Kto Cię dotyka, dotyka źrenicy mojego oka,” nie są bez znaczenia – w bliskich nam porównaniach opisują głębię Jego Miłości. Jezus pragnie nas uzdrawiać i zbawiać całościowo: pragnie naszego zdrowia duchowego, równowagi psychicznej, ale także tego zdrowia zupełnie potocznie rozumianego – dobrego samopoczucia, wolnego od jakichkolwiek chorób i dolegliwości.

Główny bohater ewangelicznej sceny znajduje się w położeniu, mówiąc bardzo oględnie, nie do po zazdroszczenia. Cierpiący, jak starotestamentalny Hiob, z gnijącym, obolałym ciałem. Żyje wyłączony ze swojej społeczności, także ze wspólnoty religijnej: w myśl przepisów Prawa jest skalany i nieczysty. Żyje odizolowany, nie mając nadziei na powrót do zdrowia; ma natomiast pewność, że umrze, nie mając przy sobie nikogo, zapomniany i niepotrzebny. Jest to prawdziwy dramat człowieka chorego i osamotnionego, któremu nikt nie chce pomóc. Zapewne słysząc, że nieznany mu bliżej Jezus, posiadający nadzwyczajną moc uzdrawiania, wędruje po Galilei, chory chwycił się tej szansy jak tonący koła ratunkowego. I tak już gorzej być nie mogło. Myślę, że wyruszając na spotkanie z Uzdrowicielem, pragnął przede wszystkim pozbyć się trądu, nie spodziewając się, że otrzyma o wiele więcej. Któż jak Bóg właśnie jest mistrzem życiowych i … przełomowych niespodzianek?

Uczestnicząc myślą w tym wydarzeniu, zauważyłam, że już pierwsze zetknięcie chorego z Jezusem, otwiera jego serce na przyjęcie nie tylko łaski uzdrowienia ciała, ale i duszy. Trędowaty oddaje się z zaufaniem w ręce Chrystusa, padając przed Nim na kolana. Błaga Go o oczyszczenie, lecz pozostawia Mu swobodę działania: „Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić.” Co ważne: „oczyścić”, nie ¬– „uzdrowić z trądu”. Tak jakby potrzebował głębokiego oczyszczenia, nie tylko ciała, lecz także duszy. W oczach Chrystusa odnajduje swą ludzką godność. Zaś dzięki oczyszczeniu z trądu – odzyskuje łączność ze swoją społecznością rodzinną i sąsiedzką; może powrócić do synagogi, uczestniczyć w świątecznych obrzędach – słowem, cieszyć się życiem, chwaląc Boga z całych sił.

Idąc dalej w swym zamyśleniu nad Ewangelią, uważam, że nie powrócił do swojej rodziny „tą samą drogą”. Podobnie jak Mędrcy, po spotkaniu z małym Jezusem, nie wrócili do swojej ojczyzny tą samą ścieżką, którą przyszli. Ich życie, podobnie jak i trędowatego, zmieniło się na zawsze. A może należy powiedzieć: zostało przez nich odkryte w nowy sposób, odnalezione w ramionach Jedynego Boga. Po spotkaniu z Jezusem trędowaty, choć oficjalnie nie przyłącza się do grona Apostołów, to jednak rzeczywiście apostołuje, opowiadając innym o swoim uzdrowieniu, rozgłaszając Dobrą Nowinę o obecności Mocnego, Kochającego Boga wśród ludzi.

Dziś obchodzimy także Światowy Dzień Chorego i Wspomnienie Matki Bożej z Lourdes. Maryja nazywana jest Uzdrowieniem Chorych, ponieważ gdy oddajemy jej swoje słabe zdrowie w Jej dłonie, Ona niezawodnie zaprowadzi nas do Tego, Który prawdziwie i całkowicie uzdrawia. Jezus natomiast ukazuje dynamikę służby, która jest tak istotna w tej dziedzinie życia społecznego, słusznie zresztą nazywanej SŁUŻBĄ ZDROWIA.

Chrystus, przełamując wszelkie bariery, także prawne, zbliża się do trędowatego, okazując mu swe zainteresowanie i serce. Chce, a nie tylko musi pomóc, bo się Go o to prosi. Wyciąga rękę, dotyka chorego, a zatem czyni wszystko to, co jest potrzebne dla zdrowia człowieka. I towarzyszą temu słowa, pełne nadziei i ukojenia dla cierpiącego. Papież Franciszek mówi o „czułości Eucharystycznej”, co w służbie chorym można rozumieć dosłownie jako dotykanie samego Boga w biednym, często starym i słabym ciele. Zdarza się, że także chory „dotyka” tych, którzy się nim zajmują: budującą postawą, zaufaniem, modlitwą.

W ten sposób budujemy „mosty jedności i nadziei” ponad konfliktem interesów, ponad przeciętnością, ponad ludzką słabością i grzesznością; sami stając się bardziej ludzcy, poprzez trwanie w postawie służby, budujemy cywilizację ŻYCIA, MIŁOŚCI i bardzo szeroko pojętego ZDROWIA.

Twitter