Grudniowe zamyślenia, czyli adwent to nie fast food

1 grudnia rozpoczął się adwent: w kościołach przygotowano wieńce adwentowe, niektórzy zadają sobie trud, by chodzić na roraty; podczas ogłoszeń słyszy się o rekolekcjach, opłatkach, świecach Caritas… Niestety w dzisiejszym świecie (i jestem pewna, że nie tylko ja to widzę) po 1 listopada następuje szybki przeskok do Świąt Bożego Narodzenia. Wokół światełka, choinki, gdzieś pomiędzy nimi gania nie-święty wcale, a krasnalowaty Mikołaj z Rudolfem, zachęcając do kolejnej promocji. W TV i internecie aż roi się od propozycji na prezenty czy przygotowania odpowiedniego menu na Święta; wszystko z dopiskiem must have, bo bez tego święta można włożyć między bajki…

Mimo wszystko może czasem warto szerzej otworzyć umysł i serce, i nie „wciągać” adwentu jak fast food. Łatwo to połknąć, ale człowiek nie jest syty. Szkoda, że tak wielu ludzi, wierzących przecież, zasiada przy bogato zastawionych stołach, ale odchodzi głodnych. Oczywiście wszyscy są najedzeni, ale serce trudno napełnić przyjemnością płynącą jedynie z rozkoszy podniebienia i perspektywy tego, że nareszcie możemy się wyspać. I dziś pewnie częściej świętujemy własny wypoczynek, pomijając Tego, Którego urodziny obchodzimy. I tak, niestety, mamy Święta… bez Jubilata, z tradycją, ale trochę bez sensu…

Ktoś może mi zarzucić: „Czemu ty się czepiasz, kobieto? Masz lepszy pomysł na adwent, na Święta?” Ja nie, ale specjaliści –ľ i owszem. Mam na myśli świętych przyjaciół, którzy będąc już w Niebie, znają, że tak powiem, sprawę „od kuchni”. Podali mi kilka dobrych przepisów, jak smakować adwent, by nie ulec świątecznej niestrawności.

Mama Pana Jezusa (prawa ręka Szefa Kuchni): „Bądź uważna. Jezus chce się poczuć u Ciebie jak w niebie. On jest Emmanuelem, by człowiek nigdy nie był już sam”. Jan Chrzciciel (specjalista od bio-żywności i duchowego „fitnessu”): „Jutro staraj się kochać bardziej niż dziś. Przyprawiaj wszystko, co robisz, solą gorliwości i zaangażowania”. Józef (mąż Maryi i administrator Niebiańskich Przybytków): „Zwolnij. Daj sobie trochę czasu, by nie spalić wszystkiego na ogniu pośpiechu i świątecznych przygotowań”. Faustyna (sekretarka i doradca ubezpieczeniowy: bezpłatnie rozdaje „polisy na życie”; przede wszystkim w opcji gwarantowanej – ufność w Boże Miłosierdzie): „W kuchni życia musi być przewiewnie. Pełno tu rozmaitych oparów troski i raniących słów. Trzeba często otwierać okna ciszy, by wpuścić świeże powietrze miłości w relacje z innymi i z samym sobą”. Usłyszałam też wiele innych dobrych rad: „nie zapomnij o wanilii uśmiechu” (to Jan XXIII, papież); „Bądź dobra jak chleb. I nie bój się o siebie, gdy ktoś potrzebuje ukroić kawałek twojego czasu lub cierpliwości” (to brat Albert Chmielowski). Na końcu, z iskrą w oku i właściwym dla Włochów temperamentem, podjął temat Alojzy Orione: „Tam, gdzie jesteś, bądź przedłużeniem Bożej Opatrzności. Nie zapominaj o tych, o których świat zapomniał. Miej odwagę, by iść pod prąd współczesnym trendom obojętności na Boga i człowieka. Nie trzeba błyszczeć, by sobą być, nie trzeba mieć wszystkiego, by naprawdę żyć”. Nic dodać, nic ująć.

Zastanawiając się nad tym wszystkim, myślę, że prawdziwy adwent to nie ten w wersji light. Spróbuję więc przeżyć go inaczej, zaskoczyć samą siebie, by tegoroczne Święta były naprawdę… Boskie! :)

„Przyjdź, Panie Jezu! Zaiste, przyjdę niebawem.”

Twitter