Jesteśmy sobie nawzajem potrzebni

A pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono». Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, [które mówi], że On ma powstać z martwych (J 20,1‒9

Pierwsza z osób to Maria Magdalena. Nazwalibyśmy ją dosyć ogólnikowo kobietą z przeszłością lub kobietą po przejściach. Jak przypomnimy sobie, czym się trudniła, co przeżyła, czego doświadczyła, to uświadomimy sobie, że po ludzku to wyjątkowo nędzna postać. Ileż w niej smutku, może wielkiego bólu po stracie kogoś, kogo zapewne bardzo kochała; kogoś, kto przecież jako pierwszy dostrzegł jej godność, docenił ją, podniósł z ziemi i postawił na nogi, uwolnił od złych duchów. Jej wdzięczność musiała być bezgraniczna i jakże opuszczona musiała się czuć w chwili konania Pana Jezusa na Krzyżu. Jest napisane w pierwszym wersecie, że wyruszyła do grobu o poranku, gdy jeszcze było ciemno. Ona porusza się w ciemnościach: bólu, straty, poczucia opuszczenia.

Drugą osobą jest młody Jan, niewinny młodzieniec, który towarzyszył Jezusowi, gdy Ten umierał, pod Krzyżem razem z Jego Matką Maryją oraz tą wcześniej wspomnianą Marią. Ileż w nim zapału! To on przecież, choć wyruszył z Piotrem w drogę do grobu, zaczął biec. Miał w sobie mnóstwo energii, emocji, bo pragnął zobaczyć Pana. Wszystko w nim wrzało: nadzieja, miłość, pragnienie zobaczenia Syna Bożego, ta chęć odkrycia tajemnicy, ten nieposkromiony zapał. Jan przybiegł do grobu, nie mógł się powstrzymać. Serce musiało mu bić jak oszalałe. Trochę przed nieznanym, trochę przed niezrozumiałym, przed tajemnicą. Jan nosił w sobie pewną iskrę Bożą, ale mimo przybycia do grobu, nie wszedł do niego. Widział tylko leżące płótna.

Twitter