Kompleks starszego syna

Kiedy ostatnio słuchałem przypowieści o miłosiernym ojcu, zwaną także przypowieścią o synu marnotrawnym, znowuż ubolewałem nad starszym synem. Wszak ojciec mu powiedział, że zawsze z nim był, ale ta skarga dziecka nieustannie rozbrzmiewa mi w głowie. Ani koźlęcia, ani zabawy z przyjaciółmi, nic a nic, tylko temu, co powrócił, co przehulał wszystkie pieniądze, sponiewierał siebie. A starszy syn taki pracowity, wierny i zawsze do usług. Kiedy doda się do tego jeszcze przypowieść o zabłąkanej owcy i porzuceniu przez pasterza dziewięćdziesięciu dziewięciu owiec, znowuż czuję się źle. Oczywiście zgodnie z nauką Kościoła cieszę się z Miłosierdzia, ale czy aby na pewno? I co tak właściwie mnie kłuje w tych przypowieściach?

To, że nie rozumiem do końca Bożego Miłosierdzia, to rzecz oczywista i wspaniała. Ono nie jest do rozumienia (jest przecież niepojęte). Co mi zatem dolega? Odpowiedź jest prosta – to syndrom porzuconej owcy i kompleks starszego syna. Otóż egoistycznie już na samym początku słuchania postawiłem się w roli tego wspaniałego, jedynego dobrego i wiernego starszego syna. Tak samo z owcą – już na wstępie zakładam, że jestem już w owczarni i Pan mnie porzuca dla jakieś jednej zagubionej. I już się widzę jako ten niedoceniany syn, który wiernie trwa przy Ojcu każdego dnia (modlę się, a nawet daję jałmużnę), poszczę kilka razy w tygodniu, pomagam Ojcu, kiedy mnie prosi i staram się wiernie wypełniać wszystkie jego polecenia. To dlaczego przegrywam z marnotrawnym? I już się widzę jako szczęśliwą owcę pasącą się u boku Pasterza na zielonych pastwiskach, wszak niczego mi nie braknie. „Na niwach zielonych pasie mnie, nad wody spokojne prowadzi[ł] mnie”. A już nie prowadzi? Poszedł szukać innej, TEJ innej, co uciekła. Dlaczego znowuż przegrywam?

Bo właściwie jestem faryzeuszem. Z czym przegrywam? Z miłością, zarówno syna marnotrawnego, który znalazł tę odwagę i przyznał się do błędu, jak i z radością Pasterza z każdej owcy. Stwierdzenie, że młodszy syn zgrzeszył, umożliwiło mu powrót, a nawet więcej niż oczekiwał ze strony ojca. To jest właściwie kanoniczna interpretacja przypowieści. A ja zaryzykuję i pójdę dalej. To, z czym przegrywam, to szczerość marnotrawnego syna. Bo na cóż mi bycie wiernym, jeśli nigdy nie powiedziałem Ojcu o swoich pragnieniach? Bo na cóż mi bycie pracowitym i gorliwe przestrzeganie Jego nakazów, jeśli nie nawiązałem z Nim relacji? To, czego ja przez lata nie uczyniłem, uczynił „ten [Jego] syn marnotrawny”. Po prostu: „Ojcze zgrzeszyłem przeciw Bogu i przeciw tobie”. Ot co. On miał odwagę powiedzieć prawdę o sobie, o swojej relacji do Ojca. A ja? Ja nie muszę, wszak zawsze jestem z Ojcem. Tyle że bez relacji. Dlatego jestem faryzeuszem. W wypełnianiu gorliwym wszystkich nakazów i przepisów, a nawet w zrobieniu czegoś dobrego, upatruję relacji z Ojcem. Ale prawda jest taka: jeśli nie uznam, że też błądzę, zawsze będę starszym synem, tym porzuconym, bo Ojciec mnie nie zauważa. Czy kiedykolwiek się do Ojca odezwałem? Pewnie nie – On wszystko wie, po co Mu mówić. Kiedyś zauważy, sam da, sam zaproponuje.

I tak samo z owcami – tak bardzo zajęty jestem jedzeniem swojej zielonej trawy, zaspakajaniem własnych potrzeb, że nie dostrzegam, że może warto chcieć, by ktoś jeszcze ze mną był na tej łące. Właśnie w tym celu wybiera się w drogę Pasterz. Po tych, którzy zbłądzili, zagubili się. I dlatego po przyniesieniu zagubionej wyprawia ucztę, zaprasza sąsiadów oraz przyjaciół, by dzielić się radością z innymi. Pasterz robi coś, czego ja nie robię, choć też powinienem. Powinienem cieszyć się i dzielić radością z bliźnimi, bo jestem jednym z nich. I jeśli mówi o sąsiadach i przyjaciołach, to też powinienem czuć się zaproszony, jeśli jestem tak blisko Pasterza... Chyba że On jest dla mnie tylko Pasterzem, a raczej pasterzem, chyba że dla mnie jedynym celem egzystencji z Nim jest zaspokojenie własnych potrzeb.

Ot, cała moja relacja z Ojcem, Miłosiernym Bogiem. Panie, wylecz mnie z kompleksu starszego syna i syndromu porzuconej owcy. Amen.

Twitter