Misyjna droga krzyżowa – kraje misyjne

STACJA I – Jezus skazany na śmierć

Rodzice Miniwy wyrzucili ją do buszu, w Zambii, kiedy miała kilka miesięcy. Skazali ją na śmierć. W buszu znalazły ją pawiany i wychowywały do 4. roku życia. Potem znalazł ją dziennikarz, który udał się do Afryki, aby nakręcić film o małpach. Wszedł do jaskini z kamerą, a wyszedł z dzieckiem.

Miniwa ma dzisiaj 18 lat i mieszka razem z siostrami salezjankami w Lusace, w stolicy Zambii.

Panie Jezu, nie pozwól mi nigdy skazać na śmierć emocjonalną i na zapomnienie kogoś z mojej rodziny.

STACJA II – Jezus bierze krzyż na swoje ramiona

To się działo w afrykańskim buszu. Kiedy Frida była niemowlakiem, matka zostawiła ją na chwilę przy ogniu i wyszła. Frida przewracała się z pleców na brzuszek i wpadła do żywego ognia. Na twarzy, rękach, nogach ma oszpecające blizny po oparzeniu. Nie ma kilku palców u dłoni. Ta dziewczynka tak jak Jezus wzięła krzyż, a właściwie został on włożony na jej ramiona. Od momentu, kiedy matka zostawiła ją przy ogniu i kiedy wpadła do niego, została zmuszona do wzięcia krzyża swego kalectwa do końca życia.

Frida ma dzisiaj 7 lat i mieszka z siostrami salezjankami w Lusace, w stolicy Zambii.

Panie Jezu, Ty wiesz, jaki jest mój prywatny krzyż. Daj mi siłę, abym szedł bez lęku w przyszłość.

STACJA III – Pierwszy upadek pod krzyżem

Siostra salezjanka, która pracuje w Sudanie, co jakiś czas jeździ do obozu dla uchodźców. Kiedyś zobaczyła pogodną staruszkę. Przybliżyła się, by uścisnąć jej dłoń i zobaczyła, że nie ma ręki do łokcia.
– Babciu, co to się stało? – wpatrywała się w jej kikut.
– Byłam na polu, samolot nadleciał i zaczął zrzucać bomby. Wielu ludzi zostało rozszarpanych w kawałki, ja uciekłam. Biegłam i biegłam, i dopiero potem zobaczyłam, że nie mam ręki. Ale jeszcze nie jest tak źle, mam drugą i sama potrafię jeść. – Uniosła ręce, właściwie jedną, i radosnym głosem dokończyła: – Jestem wdzięczna Bogu, że będę mogła wrócić do ziemi mojego ojca.

A potem słyszę z ust młodej dziewczyny: Proszę księdza, w ciągu tego roku dwanaścioro dzieci zmarło mi na rękach. Ja już nigdy nie będę taka sama, jak przed wyjazdem na misje.

Panie Jezu, upadamy pod ciężarem kalectwa i choroby. Naucz mnie cenić zdrowie, a gdy przyjdzie ból, nie pozwól, abym popadł w rozpacz.

STACJA IV – Pan Jezus spotyka swoją Matkę

W Ugandzie, w miejscowości Namugongo mieszka chłopiec. Ma na imię Bosko. Od św. Jana Bosko, założyciela salezjanów. Siedem lat temu w Kampali, stolicy Ugandy, czarna kobieta znalazła to dziecko w betonowym śmietniku. Wyrzucała resztki jedzenia. Patrzy, a tu dziecko leży. Przyniosła je na naszą misję, do salezjanów, do Namugongo. Teraz Bosko dorasta z innymi 140 chłopakami ulicy. Ten chłopiec powoli uczy się kochać.

Kim są chłopcy ulicy? To dzieci i młodzież, dla których ulica jest domem. Czasem śmietnik jest domem, innym razem kanał ciepłowniczy jest domem. Konstrukcja z jasnego twardego kartonu albo marmur na dworcu kolejowym jest domem.

Panie Jezu, ugandyjska mama zostawiła swojego synka w betonowym śmietniku. Nie wiemy, dlaczego. Proszę, naucz mnie szanować moją mamę.

Plik: 

Pobierz wersję PDF

Twitter