Nasze rozmowy, a Jego nauka

Jezus i Jego uczniowie przemierzali Galileę, On jednak nie chciał, żeby ktoś o tym wiedział. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: „Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie”. Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać. Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był już w domu, zapytał ich: „O czym to rozprawialiście w drodze?” Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: „Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich”. Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: „Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał”. (Mk 9, 30-37)

Dzisiejszy krótki fragment Ewangelii niesie w sobie wiele treści. Moją uwagę przykuła jednak postawa uczniów. Od jakiegoś czasu wędrowali już z Jezusem. To dla Niego opuścili swe rodziny i wyruszyli w drogę, by lepiej poznać Chrystusa i Jego naukę. Zadziwiające jest więc to, że w obliczu niezrozumienia słów Jezusa nie starają się pojąć, zapytać, wejść w głąb lub choć zamilknąć... Zamiast tego przechodzą do spierania się między sobą o to, kto z nich jest największy. Tak wielka jest ich koncentracja na sobie oraz ignorowanie tego, co najistotniejsze. Dopiero Jezus wskazuje swym uczniom właściwy kierunek, którym jest służba, zapomnienie o sobie i przyjęcie tych, którzy są najmniejsi, najsłabsi...

Myślę, że zachowanie apostołów może być dla nas źródłem refleksji nad naszą własną postawą w co najmniej kilku aspektach. Po pierwsze, jaka jest jakość naszych rozmów? Czy staramy się w rodzinie, w pracy, wśród znajomych poruszać tematy istotne, czy zatrzymujemy się na tym, co powierzchowne? Czy rozmawiamy o naszej wierze, ale bez wywyższania się i zbędnego moralizowania? Kolejną kwestią, nad którą warto się zastanowić, to stopień naszej koncentracji na sobie. Czy postrzegamy rzeczywistość tylko poprzez swój własny pryzmat i w pierwszej kolejności dbamy o własne potrzeby, czy też potrafimy wyjść ku drugiemu człowiekowi i być dla niego sługą, czyli tym, który wysłucha, zatroszczy się, pomoże? W końcu możemy zapytać siebie, czy nasza wiara ma realne przełożenie na nasze codzienne życie, podejmowane decyzje i relacje z innymi ludźmi?

Idąc za Jezusem, podobnie jak uczniowie, popełnimy zapewne wiele błędów, jednak pamiętajmy, aby nieustannie wpatrywać się w Niego i wsłuchiwać się w Jego słowa. Traktujmy poważnie naszą drogę wiary i pamiętajmy, aby przenikała ona naszą codzienność.

Twitter