Nie ustawać w nadziei

W dzisiejszej Ewangelii moją uwagę zwracają przede wszystkim starzec Symeon oraz powrót Maryi i Józefa do Nazaretu, do codziennego biegu dni.

Symeon, „człowiek sprawiedliwy i pobożny”, uosabia i koncentruje w sobie wszelką pociechę i nadzieję ludzi Starego Przymierza oczekujących Mesjasza. Symeon odznacza się także postawą wielkiej ufności, oczekiwania, nieustannego „już i jeszcze nie”.

Co więcej, z jednej strony widzę w nim to cierpliwe czekanie, do późnej starości; z drugiej – nadzwyczajną młodość ducha w zwyczajnym, starym już człowieku. Mesjasz jest obecny w jego życiu od dawna: w jego myślach, modlitwach, oddaniu Bogu, posłuszeństwu Duchowi Świętemu, który prowadzi go przez życie.

Symeon jest dla mnie wzorem zawierzenia. Skoro był tak podeszły w latach, upragniony Mesjasz nie nadchodził, jego nadzieja mogła już nie obejmować życia doczesnego. Mógł przywdziać „ciepłe kapcie” i przyjąć postawę „jużem się dość naczekał, zobaczę Zbawiciela po swojej śmierci”. W Symeonie natomiast nie ustaje żywa nadzieja i jeszcze żywsza wiara, że zobaczy Mesjasza, dopóki bije jego serce.

Jego życie staje się adwentem, podczas którego miłość, pokój, wiara i radość oczekiwania splatają się w jedno, co z kolei tworzy podstawową tkankę relacji z Bogiem. W jego słowach dostrzegam niezwykłą uległość i całkowite oparcie się na Panu, gdy tuli Jezusa w ramionach. Z kolei do Maryi wypowiada proroctwo, które, jak wiadomo, spełni się „słowo w słowo”, choć on sam zapewne nie wie, jak do tego dojdzie. Ciekawe, że imię Symeon oznacza „Bóg wysłuchał”…

Po tym nadzwyczajnym spotkaniu Maryja, Jej mąż i Jezus wracają do swojej codzienności, do Nazaretu. Matka Boża zapewne wewnętrznie medytuje nad słowami usłyszanymi od pobożnego staruszka. Jezus rośnie, pomaga opiekunowi w warsztacie, Maryja jak zawsze krząta się wokół codziennych spraw: obiad, sprzątanie, zakupy, ale i czas na rozmowę z sąsiadką lub krewną też musi się znaleźć. Życie Świętej Rodziny nie odbiega niczym od życia ludzi, którzy mieszkają nieopodal.

W życiu osób konsekrowanych, w jakiejkolwiek formie, powinno być podobnie. Niezależnie od tego, jak odpowiedzialną pracę wykonują. Jezus rodzi się właśnie tam i tylko tam, gdzie może zająć właściwe Mu miejsce. Gdzie nie ginie w gąszczu przepisów, gdzie nie podcina się skrzydeł modlitwie i nie odbiera działaniu kontemplatywnego polotu, zanurzenia w Duchu Świętym. Tam, gdzie Pan jest na pierwszym miejscu w życiu konsekrowanym i w życiu każdego chrześcijanina konsekrowanego przez chrzest, tam wszystko zaczyna nabierać sensu i nigdy go nie traci. Wśród trudności nasze życie przyjmuje właściwy kierunek i lśni blaskiem złota najwyższej próby.
Zwyczajność nie oznacza przeciętności. To właśnie codzienne życie, z jego trudami i radościami, zaskakującymi sytuacjami, pokazuje, jacy naprawdę jesteśmy, na co nas stać lub nie. Życie zwyczajne, bez blasku fleszy, bez cudowności, pozwala dostrzec w zupełnie prostych, małych rzeczach, w zwykłych okolicznościach, w zwykłych ludziach wierność, miłość i delikatność Boga.
Uważam, że to w codziennym, często trudnym życiu, jest najwięcej okazji do heroizmu i kształtowania własnego oblicza świętości. Łatwiej kochać nam ludzi mało znanych lub nawet głodne dzieci w dalekiej Afryce, z którymi relacje nie sprawiają problemów. Trudniej żyć na co dzień z tymi samymi osobami, w których Jezusa już niełatwo dostrzec, gdy się bardzo dobrze znamy; pokonywać latami tę samą drogę do pracy, do drugiego człowieka; łatwo wtedy zapomnieć o wdzięczności, cierpliwości, łagodności, o darze, którym jest każdy z nas.

Każdy człowiek może stworzyć wokół siebie swój Nazaret – w rodzinie, parafii, sąsiedztwie, w różnych środowiskach. I w sobie, zwłaszcza gdy samotnie kroczy wśród tych, którzy Boga nie znają lub nie chcą znać. Bowiem Nazaret to nie tylko miejsce życia Świętej Rodziny. Nazaret jest w nas i wokół nas – przez to, co dajemy innym i sobie. Nasze życie staje się Nazaretem, gdy Chrystus rodzi się w naszym życiu – przez pokój i ciszę, przez miłość i miłosierdzie, przez uwielbienie i zaufanie w każdej sytuacji. Przez czas, który dajemy sobie, Bogu i drugiemu człowiekowi. Przez uważną obecność, uśmiech, podanie ręki czy ciepłe słowo w sposób realny tworzymy atmosferę bezpieczeństwa nazaretańskiego domu. Jest nim życie tylko na pozór zwyczajne, lecz pełne sensu, odkrywanego w zwykłych gestach miłości mających wieczną wartość.

Twitter