Noc cudów

Marcin Jakimowicz: Wiesz, że z tysiąca opowieści o cudach, które były Twoim udziałem, nie dotykają mnie nawet te wszystkie wskrzeszenia czy uzdrowienia, ale to, że nawróciła się cała klasa gimnazjum?

Witek Wilk: I to jaka klasa…

Strach się bać?

Gorzej. (śmiech) Poprzednia wychowawczyni klasy I B (nauczycielka z wieloletnim doświadczeniem) po pół roku pracy załamała się i zrezygnowała z... zawodu. Szkoła prywatna. Katolicka. Działająca wedle zasady: „Płacę i wymagam”. To była strasznie trudna klasa z bardzo bogatymi dziećmi.

Co to znaczy „bardzo bogatymi”?

Obrzydliwie bogatymi. Ich rodzice mieli nie tylko potężne wille czy baseny zasłaniane trawą, ale i własne helikoptery, prywatne ogrody zoologiczne. Te dzieciaki miały wszystko. I myślały, że wolno im wszystko. Miały własne quady, potężne tory crossowe, które dostawały w prezencie na 14. urodziny

Ciszej, bo mój syn usłyszy…

Wiesz, jaki najsłabszy samochód tam widziałem? Audi 8. Ja miałem z nimi godzinę muzyki tygodniowo. Za każdym razem opowiadałem im o jakimś nowym cudzie, którego doświadczyłem. Mam tego parę tysięcy. (śmiech)

Słuchali czy reagowali szyderką?

Różnie. Nie przejmowałem się tym. Przyzwyczaili się. Pewnego dnia dyrektor rzucił: ponieważ nikt nie zgłosił się na ochotnika, wychowawcą I B zostaje Witek Wilk. Ja??? Przecież się nie nadaję, nigdy nie miałem wychowawstwa. Nie lubię instytucji szkoły, tych wszystkich formalności, roboty papierkowej. Nie miałem wyjścia. Zostałem wychowawcą. „Czego ode mnie oczekujecie?” – zapytałem. „Wycieczki klasowej! Byle od poniedziałku do piątku, żeby weekendu nie zmarnować”. (śmiech) „OK. Pojedziemy. Zabiorę was do Wisły. Ale w zamian za to... nauczycie się piosenki »Wiara czyni cuda«”. „My??? Nie umiemy śpiewać”. „Bardzo dobrze: od tego zaczniemy. Sorry, coś za coś”. Zaczęliśmy się pakować. Mieliśmy prywatny autobus z kierowcą, sporo kasy na wydatki. Dyrektor mówi: „Witek, dam ci dla ochrony z czterech wychowawców”. „Nie, dzięki, sam pojadę”. „To dam ci księdza. W prywatnej katolickiej szkole brak religii nikogo nie zmartwi. Gdyby brakło matmy czy angielskiego, rodzice zrobiliby aferę”.

Wynająłem wypasiony pensjonat oddalony o 3 kilometry od najbliższego sklepu. Nie chciałem, by dzieciaki wyskakiwały po alkohol. Sam pochodziłem po sklepach w Wiśle, by przypomnieć że sprzedawanie alkoholu młodzieży do lat osiemnastu i tak dalej… Zawiadomiłem policję, że przyjeżdżamy. Powiedziałem, że przyjedzie bardzo specyficzna młodzież z Mazowsza. To była naprawdę ostra klasa. Niektórzy uczniowie mieli już sprawy w prokuraturze.

Twitter