Obnażone serce

– Szczęść Boże! – uchylam drzwi furty klasztornej w Chludowie koło Poznania i wprowadzam mojego gościa do rozmównicy. Nasz klasztor to również dom rekolekcyjny z pięknym parkiem i otoczeniem, które wręcz zachęca do wyciszenia.
– Chciała pani porozmawiać o swoim życiu – przypominam sobie telefoniczną rozmowę.
– Tak! Przygniata mnie wiele sytuacji i nie radzę sobie z najbliższymi – wyznaje.
– Proszę opowiedzieć mi coś więcej – delikatnie zachęcam. Najczęściej po kilku minutach rozmowy łatwo rozeznać, czy komuś potrzebna jest tylko rozmowa, czy lepsza będzie spowiedź. Nierzadko jednak nie wystarcza dobra wola i kapłańskie doświadczenie. Wtedy sięgam po sprawdzony przez starszych współbraci bardzo pomocny sposób.
– Proszę, pójdźmy wspólnie do kaplicy – wskazuję drogę.
Klękamy przed ołtarzem. W ręce gościa wkładam sporych rozmiarów krucyfiks.
– Proszę, popatrz na ten krzyż i zwróć się w modlitwie do Boga Ojca – proponuję.
– Teraz?! – pada pytanie zabarwione lekką paniką.
– Tak, tu i teraz – wyjaśniam.
– Ale, że jak…? Tak na głos?!
– Dokładnie tak. Powiedz Bogu o swoich problemach.

Chwila ciszy i wahania. W końcu padają słowa. Modlitwa zaczyna płynąć wprost z ludzkiego serca. Szczera, prosta, niemająca nic wspólnego ze wstępną rozmową. Taki akt bezpośredniego powierzenia Bogu własnych ciężarów to ważny i zdecydowany krok. Później wszystko staje się łatwiejsze.

Stań w Bożej obecności

Mszalny akt pokuty ma dużo wspólnego z przywołaną historią. Jest krótki, ale bardzo ważny. W jednej chwili mamy stanąć w Bożej obecności. Kapłan, proponując moment ciszy, wprowadza nas w ten czas. To właśnie teraz nasze serce ma się spotkać z Majestatem Boga. Nie jest łatwo nagle stanąć przed naszym Panem w szczerości serca. Najważniejsze, aby nie zapomnieć o trzech ważnych decyzjach: staję w prawdzie o własnej grzeszności; szczerze żałuję za grzechy; wyrzekam się zła. Św. Jan napomina nas, że „jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy” (1 J 1,8).

Bij się w piersi

Istnieją cztery formy aktu pokuty proponowane w liturgii. Pierwszą z nich jest dobrze nam znany Confiteor („Spowiadam się Bogu Wszechmogącemu…”). Mamy tu mocny akcent na odpowiedzialność za siebie nawzajem. Kolejne słowa pomagają w rozpoznaniu grzechu: „bardzo zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem”. To także dobitna katecheza brania odpowiedzialności za swoje postępowanie: „Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina”. Tym słowom często towarzyszy bicie się w piersi jako zewnętrzne ukazanie poczucia własnej grzeszności, skruchy i szczerego żalu (por. Łk 18,13; 23,48).

Twitter