Odważny i stanowczy - św. Andrzej Bobola

W dzisiejszych słowach, Panie Jezu, prosisz za każdego z nas, byśmy uwierzyli w Ciebie, w Miłość Twojego Ojca, którego objawiasz przez swoje życie, śmierć i zmartwychwstanie. Dzisiaj wypowiadasz słowa prośby: „aby byli jedno”. Abyśmy byli jedno w Miłości Twojego Ojca. Bo On tak bardzo ukochał każdego z nas, jak Ciebie. On w swojej Miłości wybiega naprzeciw mnie i każdego człowieka, w jedyny i niepowtarzalny sposób, i pragnie, by nasze serca złączyły się w biciu jednym rytmem – rytmem Miłości. Nie abyśmy byli tacy sami, jednakowi, ale zachowując różnorodność, by łączył nas Twój Duch – Duch Miłości. Ty, Jezu, pragniesz, by każdy z nas był tam, gdzie Ty. Pragniesz bliskości mojej i każdego z moich bliźnich. I Twoja więź z każdym z nas jest jedyna i niepowtarzalna, a jednocześnie splata się w jedno – w Miłość.

Dziś szczególnie moja myśl kieruje się do Twojego apostoła – św. Andrzeja Boboli. Niestrudzenie szerzył Twoje Królestwo. W sobie – pracując nad sobą, nad swoją naturą, która ponoć charakteryzowała się uporem i porywczością. I pośród innych – głosząc Twoje słowo. I do końca był wierny Twojej Miłości – nie wyparł się wiary pomimo nieludzkich męczarni.

On może stać się dla mnie przykładem wierności i wytrwałości, kiedy na mojej drodze życia spotykają mnie przeciwności. A jego męczeńska śmierć naznaczona okrutnym cierpieniem może dać mi punkt odniesienia. On w takich warunkach dochował Tobie wierności. I myśl moja kieruje się ku tym z chrześcijan na świecie, którzy doznają prześladowań, którzy są zabijani i katowani za wiarę, którym stawiany jest wybór – wierność Tobie albo śmierć fizyczna.

Jego przykład jest dla mnie przykładem męstwa w znoszeniu przeciwności. Pokazuje mi, że Ty dajesz łaskę do dochowania Tobie wierności. To, co do mnie należy, to ją przyjąć, to ćwiczyć się w męstwie, by moje serce dochowywało Tobie wierności pośród przeciwności. I mogą to być różne przeciwności. Też takie, które wydają się małe, a są jak kropla wody drążąca skałę, powoli i niepostrzeżenie odsuwające mnie od Ciebie. Jak pisał papież Piusa XII w encyklice Invicti athletae Christi „nie tylko przez rozlanie krwi dajemy Bogu dowód naszej wiary, ale i przeciwstawiając się powabom grzechu i oddając się całkowicie i wielkodusznie Temu, który jest naszym Stwórcą i Zbawcą, a który będzie kiedyś w niebie naszą nieprzemijającą radością”.

Myślę, że ważnym pytaniem jest "Komu siebie oddaję?". Zatem kiedy będzie mi trudno, to niech w moim sercu przypominają mi się słowa Twojej Ewangelii, że jesteś Tym, który mnie kocha, że kochasz mnie tak mocno, że wziąłeś na siebie mój grzech i życie za mnie oddałeś, że nazywasz mnie swoim przyjacielem. Ja kruchy człowiek – przyjacielem mojego Stwórcy i Zbawcy. Każdego dnia, od momentu przebudzenia, niech w moim sercu tkwi pamięć i przypomnienie o Twojej nieskończonej Miłości do mnie. I niech dotyk Twojej Miłości sprawia, bym niosła ją moim bliźnim, którzy tak bardzo jej pragną. Abyśmy byli jedno. Aby, jak pragnął także inny Twój przyjaciel – Ojciec Orione, odnowić wszystko w Tobie, Chryste. Wszystko – w każdej płaszczyźnie – indywidualnej, rodzinnej, społecznej. I niech pamiętam w modlitwie o tych, którzy są prześladowani – aby otrzymali pomoc i aby dochowali Tobie wierności, by otrzymali niewiędnący wieniec chwały. I choć nieraz zło wydaje się mocne, to przecież do Ciebie, Miłości, należy ostateczne zwycięstwo. Czy nie o tym mówi prawda o Twoim Zmartwychwstaniu?! Niech w moim sercu rozbrzmiewają słowa pieśni: „Chryste Zmartwychwstały, Ty mieszkasz pośród nas. Wysławiamy Cię, który dajesz życie nam.” Deo gratias!

Twitter