Pragnienie świętości

W tę piękną Uroczystość Wszystkich Świętych czytamy równie piękny, pełen radości i nadziei tekst Ewangelii, gdy Pan Jezus w kazaniu na górze mówi o tych, którzy są błogosławieni. Jeśli tak, to i szczęśliwi, nawet gdy doznają niesprawiedliwości i cierpień z powodu prześladowań za swoją wiarę w Jezusa. Można tę mowę odnieść z powodzeniem i do świętych w niebie, gdyż kto bardziej niż oni jest błogosławiony, przepełniony szczęściem życia z Panem. Myślę, że święci, wpatrujący się nieustannie w oblicze Boga – dzięki temu, że już są świętymi, pozbawionymi ludzkich i ziemskich ograniczeń – kochają nas sercem samego Boga. Przy tym doskonale wiedzą i doświadczają, co znaczy być ubogim we własnym wnętrzu: cichym, łagodnym, czystego serca, miłosiernym. Takie są reguły królestwa Boga. To nie nasz świat, gdzie wiele wartości okazuje się „bezużytecznych”, a podstawowe pojęcia „stoją na głowie”. Święci są prawdziwymi dziećmi królestwa, synami i córkami Boga – jak my – z tą różnicą, że uczestniczą w tej rzeczywistości w całej pełni. I dobrze wiedzą, czego nam potrzeba. To prawda, że nie doświadczają już udręk, ale każdy z nich, jestem pewna, przeszedł przez wiele prób niczym „złoto w tyglu”. Dla mnie osobiście dzisiejsza uroczystość jest bardzo radosna, bo każdy z nas obchodzi swoje imieniny. W niebie pewnie mają swój doroczny bal :)

Czas ten skłania mnie również do refleksji nad własnymi dążeniami do świętości. Wielu z nas jej pragnie, nawet tego tak nie nazywając. Każdy z nas, nawet niewierzący, chce być dobrym, szlachetnym człowiekiem i za takiego uchodzić, przynajmniej w oczach niektórych. Każdy, w mniejszym lub większym stopniu, dąży do przekraczania siebie, swoich słabości, do najlepszej wersji siebie samego. Do tego, by odkryć, kim jest naprawdę, jakie ma najgłębiej ukryte pragnienia, które chciałby zrealizować, i co w życiu jest dlań najważniejsze… Ja nazywam to pragnieniem świętości, które realizowane wszędzie tam, gdzie jestem, rzeczywiście do tej świętości prowadzi. I takie pragnienie to już bardzo dużo. Jeśli staje się drogowskazem w życiu, to prawdziwy sukces. Bo wtedy nie zejdziemy z drogi prawdy, życia i świętości. Jeśli zaś pobłądzimy, Pan skutecznie pomoże nam wrócić na właściwą ścieżkę.

W tym miejscu życia, w którym jesteśmy, warto jeszcze raz powrócić do tekstu o błogosławieństwach. Ja nazywam go kodem Jezusa Chrystusa, chrześcijańskim językiem miłości w każdym jej wymiarze, kluczem królestwa. To niezwykły tekst, wprost genialny, gdyż obejmuje w sobie cały Dekalog, wszelkie przykazania kościelne i przekracza je – wypełniając prostotą miłości, miłosierdzia, pokory, ufności Bogu i oddania Mu całego siebie, wiedząc, że bez Niego nie istniejemy. Więcej nawet, czasem pogubieni i sfrustrowani, zranieni i raniący innych, nie umiemy, nie wiemy, jak żyć. To w Nim jest życie… Przypomina mi się słynne motto filmu Braveheart (gorąco polecam obejrzeć!): „Każdy z nas kiedyś umrze. Ale nie każdy tak naprawdę ŻYJE”.

Twitter