Regularne porządkowanie życia – ćwiczenie dobrej śmierci

Pojawiamy się na ziemi jako nieznani ludzkim oczom Boże stworzenia. W dzisiejszych czasach szybko robią nam zdjęcia i już dość wcześnie można nas oglądać – te pierwsze portrety są czarno-białe i bardzo tajemnicze. Po drugiej stronie aparatu fotograficznego jako pierwsi stoją przecież lekarze, a oni nie czekają na nasze najciekawsze miny. Dopiero później fotografują nas, niejednokrotnie bez opamiętania, dziadkowie, rodzice i cała chmara innych ciekawskich. Te portrety są już najczęściej kolorowe. Nawet filmy kręcą z nami w roli głównej. To wszystko po to, abyśmy nie przeszli niezauważeni.

Po latach przychodzi się jednak rozstać, aby przejść dalej, wyżej, wejść w Światło. Osobiście zdjęć z tego, co przed nami, jeszcze nie widziałem. Komunikacyjnie nie jesteśmy kompatybilni z systemem niebieskim. Od zawsze używamy tego samego uzasadnienia o ludziach z tamtej, wiecznej, strony – wiary. Nic się nie posunęło do przodu, ale i nic się nie cofnęło. Nasi przodkowie tysiąc lat temu dysponowali identycznymi środkami w łączeniu się ze zmarłymi. Jest w tym coś niezwykłego.

Samo przekroczenie bram życia (lepiej tak mówić, bo przecież nie zamierzamy znaleźć się pod panowaniem śmierci) powinno nas mobilizować do coraz większego wysiłku: w posługiwaniu się miłością we wzajemnych relacjach, wypowiadanych słowach, podejmowanych czynach. Potrzebna jest do tego w miarę regularna refleksja, która pomoże spojrzeć z dystansem na swoje życie, uporządkować je, a w końcu postawić fundamentalne pytanie: Kiedy stanę przed Bogiem, co On sobie o mnie pomyśli?

Święty Jan Bosko taką praktykę duchową nazywał ćwiczeniem dobrej śmierci. Oczywiście w tym czasie nikt nie przymierzał sobie trumny ani nie szukał ubrania czy butów, w których chciałby być złożony do grobu. W ciągu kilku godzin tego regularnego comiesięcznego ćwiczenia słuchano konferencji ascetycznej, porządkowano miejsca swojej pracy, zabawy, odpoczynku, ale także zaległe sprawy. Istotne miejsce miał rachunek sumienia przygotowujący do sakramentu pokuty. Jedną ze specjalnych modlitw ofiarowano za tego, który pierwszy przejdzie do wieczności. Szczególnym patronem tej praktyki był św. Józef. Wszystko wieńczono najczęściej Eucharystią, podczas której każdy, oczyszczony w darze odpuszczenia grzechów, mógł się poczuć zaproszony na ucztę niebieską.

Czy coś takiego dzisiaj ma sens? Jeśli tak, to czemu taka praktyka może służyć? Temu co dawniej rzecz jasna: wprowadzeniu porządku do życia, refleksji nad tym, co jest istotne, przypominaniu sobie, że od Boga wyszedłem i do Niego zmierzam, ciągłemu ustanawianiu harmonii między tym, co zwyczajne w życiu, i tym, co je uwzniośla, co nadaje mu sens w kontekście tak mało określonej przyszłości, o której istnieniu jesteśmy przekonani.

Twitter