Serce przebite z miłości ku Tobie

Tak mówi Pan: «Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. (...)
Moje serce na to się wzdryga i rozpalają się moje wnętrzności. Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego gniewu, i Efraima już więcej nie zniszczę, albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem; pośrodku ciebie jestem Ja – Święty, i nie przychodzę, żeby zatracać».
(Oz 11, 4ab.8ef-9)

Pierwsze czytanie z Księgi Ozeasza już ukierunkowuje nas na pewien fenomen. Z jednej strony Pan mówi o sobie, że pociąga ludzi na sposób ludzki, czyli więzami miłości, zaś kilka wersetów dalej wspomina, że nie jest człowiekiem i obce Mu jest zatracanie i gniewanie się. I mowa jest w tym miejscu o sercu Boga. W przedziwny sposób to, co było obrazem w Starym Testamencie, stało się ciałem, rzeczywistością, w Nowym Testamencie. Syn Boży naprawdę stał się człowiekiem, zatem ma i serce! Pierwszą tajemnicą w oddawaniu czci Sercu Jezusowemu jest to, iż nabożeństwo ma wymiar Boski i ludzki, podobnie jak Syn Boży ma dwie natury.

Syn Boży nie musiał stawać się człowiekiem, ale chciał. Pragnął być z ludźmi, pomóc im, ratować w potrzebie, odkupić i wyzwolić z grzechu, tylko i wyłącznie z czystej miłości. Ponieważ chodził po ziemi, mógł nawiązywać z każdym relację, właśnie pociągnąć do siebie więzami miłości. Zapraszał do relacji ze sobą, jak i z Ojcem, całym sobą, zatem: pracując jak każdy człowiek, rozmawiając, jedząc i czyniąc to wszystko, co inni ludzie. Jednocześnie Jego miłość ku człowiekowi była doskonała, gdyż nie odrzucał od siebie nikogo. Po ludzku patrząc, czasem chętnie pragnęlibyśmy się od kogoś oddzielić, nie patrzeć, nie dotykać, nie słuchać, w szczególności tych, którzy są w naszym mniemaniu gorsi czy bardziej grzeszni. I dlatego Pan Bóg mówi, że nie kieruje się tym samym, co człowiek, nie jest od zatracania, odrzucania i gniewania się.

Jeśli mówimy, że Pan Bóg ma serce, możemy rozważać to zdanie w przenośni i dosłownie. Pan Jezus ma serce z ciała, a jednocześnie jest pełen miłości i współczucia. Ludzki wymiar miłości Syna Bożego przejawia się w tym, że odczuwał, współczuł, płakał, kochał, okazywał miłość i dobroć nawet tym, którzy z jakiegoś powodu byli wykluczeni ze społeczności, czy to przez chorobę, czy to przez Prawo. Wielokrotnie w Piśmie Świętym słyszymy, że Pan Jezus „ulitował się” nad kimś, bądź „spojrzał z miłością”.

Warto sobie przypomnieć, iż Pan Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy ofiarował samego siebie za grzechy całego świata, za każdego grzesznika, bo zależało Mu na każdym człowieku: na tych, co żyli wcześniej, na Jemu współczesnych i na tych, którzy urodzą się w czasach po Nim. Jego pełne miłości Serce zostało przebite włócznią w Wielki Piątek, stąd też uroczystość ku czci Serca Jezusowego obchodzimy właśnie w piątek. Kiedy uświadamiamy sobie wielką miłość Syna Bożego do nas, a jednocześnie ogrom bólu, jaki wycierpiał z tego powodu, jesteśmy skłonni do przepraszania i wynagradzania tych zniewag Panu Jezusowi. Będzie nam o tyle łatwiej to zrozumieć, jeśli rozważymy jeszcze jedną rzecz.

Twitter