Święci wędrują parami. O przyjaźni księdza Bosko i Alojzego Orione

Mówił im też: „Czy wnosi się zapaloną lampę po to, aby postawić ją pod garncem lub pod łóżkiem? Czy może raczej, by postawić ją na świeczniku? Nie ma bowiem nic tajemnego co by nie miało być ujawnione. Nic też nie może być tak ukryte, aby nie wyszło na jaw.” Kto ma uszy do słuchania niechaj słucha!” I dalej mówił im: „Uważajcie na to, czego słuchacie. Jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą, a nawet wam dodadzą. Bo temu kto ma będzie dodane, a temu, który nie ma zabiorą nawet to, co ma”. (Mk 4,21-25)

Dzisiaj, Panie, mówisz mi o świetle. O świetle, które Ty we mnie złożyłeś. O świetle Twego słowa, które ma moc przemieniać mnie od wewnątrz tak, by blask Twojej Miłości zajaśniał przeze mnie na zewnątrz jak światło lampy. Kierujesz moją uwagę też na to, bym przyjrzała się temu, czego słucham. A zależnie od tego, czego słucham, to tak patrzę na świat. A to jak patrzę na świat, odbija się na zewnątrz w moim życiu. Czego słucham? Czy słucham Twoich słów, czy może innych głosów? Czy docierają do mnie słowa Dobrej Nowiny, którą głosisz? Dobrej Nowiny, która tryska radością.

Kiedy nastoletni Alojzy Orione był u salezjanów, pragnął spowiadać się u ks. Jana Bosko, słuchać jego słów, korzystać z rad. Pierwszy raz przyszedł do niego z pragnieniem spowiedzi generalnej, mając trzy zeszyty zapisane grzechami, jakie znalazł w książeczkach do nabożeństwa. Ks. Bosko spojrzał na niego uważnie. I poprosił o te jego grzechy. Alojzy Orione podał mu jeden zeszyt, a ks. Bosko – podarł go. Poprosił o następne – i zrobił to samo. „Teraz – powiedział – spowiedź skończona. Nie myśl już nigdy o tym, coś napisał. I nie wracaj do przeszłości. Bądź radosny! My zawsze będziemy przyjaciółmi!” (por. „Święty Alojzy Orione”, Małe Dzieło Boskiej Opatrzności 2014, s. 23)

Taka jest Twoja perspektywa, Jezu. Perspektywa miłosierdzia. I jaka zbawienna jest rada ks. Bosko dana młodemu chłopakowi, jakim wówczas był Alojzy Orione. Rada, by nie wracać do przeszłości – do swoich grzechów, które zostały zanurzone i odpuszczone w Bożym Miłosierdziu. Przecież inaczej grozi to kręceniem się wokół nich, a w konsekwencji wokół siebie samego. Z kolei z przebaczenia, z wiary w Twoje Miłosierdzie, z wiary w słowa, które mówisz do mnie: „Ty jesteś mój Syn umiłowany, Ciebie sobie upodobałem” (Łk 3,22) rodzi się radość. Prawdziwa, głęboka radość, Twoja radość. Jest ona siłą, która pcha naprzód. Niech moje serce usłyszy i powtarza Twoje słowa skierowane do mnie: „Ty jesteś mój Syn umiłowany, Ciebie sobie upodobałem” (Łk 3,22).

Radość rodzi się także z przyjaźni. W słowach Dobrej Nowiny mówisz: „Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego” (J 15,15). Ks. Krzysztof Grzywocz, parafrazując słowa skierowane do Samarytanki, napisał tak: „Oddawajcie cześć Bogu w Duchu i przyjaźni.” I dalej pisał: „Doświadczenie przyjaźni jest celem odkupienia, spełnieniem całej drogi Starego i Nowego Testamentu, kresem pedagogii i centralnym tematem mistyki chrześcijańskiej. Chrystus nas odkupił po to, abyśmy byli zdolni do tworzenia głębokich więzi. Wyzwolił nas z niewoli grzechu, czyli z niewoli nieumiejętności budowania autentycznej relacji z Bogiem, z innymi ludźmi i sobą samym. […] Chrystus odkupił nas po to, „abyśmy byli święci i nieskalani przed jego obliczem” (Ef 1,4), czyli abyśmy potrafili tworzyć głębokie więzi, które On nazywa przyjaźnią. […] Ireneusz z Lyonu powiedział, że „poprzez przykazania Bóg przygotował nas do przyjaźni z sobą”. […] Duchowość chrześcijańska jest duchowością przyjaźni z Bogiem, z ludźmi i sobą samym.” (ks. Krzysztof Grzywocz, „W Duchu i przyjaźni”, Wydawnictwo Salwator, Kraków 2017, ss. 23, 25).

Twitter