Święci z ducha Soboru

Na papieskie kanonizacje wyruszyliśmy w czterodniową pielgrzymkę zorganizowaną przez łódzkich księży pallotynów. W sobotnie popołudnie, po nawiedzeniu rzymskiej świątyni skrywającej doczesne szczątki św. Wincentego Pallottiego, czym prędzej udaliśmy się w okolice wylotu Via della Conciliazione, by po jej otwarciu mieć jak największą szansę dostania się na plac Świętego Piotra.

Atmosfera wyczekiwania mieszała się ze zmęczeniem, gaszonym próbami choć krótkiej drzemki na trawniku lub chodniku, z podekscytowaniem i radością. W tej ostatniej dominował południowoamerykański duch papieża Franciszka. Prym wiodła rozbawiona hiszpańska młodzież oraz grupa pochodzących właśnie z Ameryki Południowej, roztańczonych i rozśpiewanych duchownych z Legionu Chrystusa. Zadziwiały żywiołowe reakcje nastolatków śpiewających hymny Światowych Dni Młodzieży w Częstochowie i Rzymie, których to wydarzeń nie mogli pamiętać, a jednak tamta duchowość zapoczątkowana przez papieża-Polaka niejako w sposób naturalny rozbrzmiewała w kolejnym pokoleniu.

Przed północą otwarto Via della Conciliazione, którą natychmiast wypełnił napierający tłum. Około godziny czwartej wśród stłoczonych, zaspanych pielgrzymów rozeszła się fala oklasków będących reakcją na zapalenie świateł przy odsłoniętych portretach obu błogosławionych papieży na fasadzie oświetlonej Bazyliki św. Piotra. Tylko niewielka część ponad osiemsettysięcznej rzeszy wiernych, wygniecionych i wyczerpanych, dotarła nad ranem na plac Świętego Piotra. Bardzo wiele osób zrezygnowało po drodze z własnej woli, niektórzy słabnąc i tracąc przytomność odtransportowywani byli do punktów medycznych. Dużą grupę pielgrzymów, wbrew wcześniejszym ustaleniom, wpuszczono także z bocznych uliczek. Organizacja tej części przygotowań do uroczystości kanonizacyjnych pozostawiała niemało do życzenia. Niektórzy Włosi żartowali nawet, że gdyby mieli numer telefonu do Franciszka, to on zrobiłby z tym porządek i udostępniłby więcej miejsca na placu (rzeczywiście, w relacjach medialnych widać było tam sporo wolnych miejsc, natomiast na Via della Conciliazione staliśmy ściśnięci w zwarty tłum).

Prawdziwymi gospodarzami Rzymu byli w tych dniach nowi święci. Ich duchowa obecność była wyraźnie wyczuwalna. Do nich zanosiliśmy słowa podziękowań, prośby i zażalenia związane z radościami i trudami pielgrzymowania w Wiecznym Mieście, ale także w całym naszym życiu. I niejednokrotnie w krótkim czasie byliśmy wysłuchiwani.

Bezprecedensową uroczystość, której współuczestnikami było aż czterech papieży, cechowała skromność i powściągliwość celebry, utrzymanej w granicach nakreślonych zaleceniami Soboru Watykańskiego II. Gdy jeszcze przed jej rozpoczęciem, niepostrzeżenie pojawił się pokazany na megaekranie Benedykt XVI, rozległy się oklaski i głośne skandowanie "Be-ne-detto". Owacje powtarzały się ilekroć kamery ukazywały niepozorną postać papieża-seniora. Aplauz towarzyszył także obecnemu Ojcu Świętemu wychodzącemu z bazyliki w towarzystwie kardynalskiego orszaku.

Twitter