Tak działa Jezus

Uczniowie opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak poznali Jezusa przy łamaniu chleba. A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: „Pokój wam”. Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha. Lecz On rzekł do nich: „Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam”. Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi. Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: „Macie tu coś do jedzenia?” Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i jadł wobec nich. Potem rzekł do nich: „To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach”. Wtedy oświecił ich umysł, aby rozumieli Pisma. I rzekł do nich: „Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego”. (Łk 24, 35-48)

Jezus wypełnił swoją ziemską misję – po kilku latach nauczania i szerzenia prawdy o królestwie niebieskim przeszedł przez mękę i śmierć, aby zmartwychwstać i w ten sposób dać nam życie wieczne w domu swego Ojca. Wszystko, co miał uczynić, wykonało się. Największa tajemnica wiary, śmierć Syna Bożego i Jego zmartwychwstanie, stało się faktem.

Po swym zmartwychwstaniu Jezus zastaje swych uczniów zatrwożonych i wylękłych, pełnych wątpliwości. Po ludzku mogły Jezusowi puścić nerwy – trzy lata żył z uczniami, przekazywał im prawdę o sobie i swym Ojcu, tłumaczył swoją naukę, zapowiadał, że będzie cierpiał, a potem zmartwychwstanie. Gdy się to dzieje, Jego uczniowie są pełni trwogi i niewiary. Jezus jednak przychodzi do nich z wielką miłością, czułością i delikatnością. Po raz kolejny tłumaczy, pokazuje, udowadnia, aby nie mieli już wątpliwości, aby się nie bali. Dotyka ich słabości, ich małej wiary i ponownie dokonuje przemiany w ich sercach.

Tak właśnie działa Jezus. On nigdy się nami nie męczy ani nie nuży. Przyjmuje nas takimi, jakimi jesteśmy, i powoli prowadzi do siebie, do pełni naszego człowieczeństwa, do zjednoczenia z Nim. Nie klasyfikuje nas na lepszych i gorszych, lecz każdego z nas obdarza zupełnie wyjątkową miłością i postępuje z nami według naszych sił i możliwości.

Niech nasze serca będą pełne wdzięczności za to, że Jezus kocha nas miłością pełną cierpliwości i zrozumienia. My sami nie zniechęcajmy się tym, co w nas słabe i grzeszne, lecz pełni ufności oddajmy się w ręce Tego, który może nas podnieść i przemienić. Miejmy świadomość, że mimo wysiłków, które są konieczne z naszej strony, sami nie damy rady. Musimy się uchwycić Jezusa, który przyszedł, aby dać nam życie wieczne, życie pełne obfitości, pokoju i radości. Niech to będzie nasza ścieżka, którą pełni wdzięczności będziemy podążać po śladach Zmartwychwstałego.

Twitter