W ciszy po niebo

Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: "Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana". Wtedy Maryja rzekła: "Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. święte jest Jego imię, A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, co się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak przyobiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki". Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu. (Łk 1, 39-56)

Dzisiejsza niedziela zbiega się z Uroczystością Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. To postać Maryi wysuwa się dziś na pierwszy plan. Co może nam powiedzieć Matka Chrystusa? Jakie światło wnieść do naszego życia?

Dziś zatrzymujemy się nad tajemnicą Wniebowzięcia, swoistego wywyższenia Maryi. Jest to jednak jakiś akt końcowy jej życia. Na kartach Ewangelii poznajemy Maryję – prostą dziewczynę, kobietę, w której życiu wydarzyły się rzeczy wielkie, choć niekoniecznie łatwe. Niemal każda scena z Pisma Świętego, w której spotykamy Maryję, wiąże się z jakimś trudem, cierpieniem, tajemnicą i koniecznością zawierzenia. Życie Maryi, choć była matką Syna Bożego, nie było łatwe i przyjemne. Mimo to było piękne, gdyż opierało się na wierze i ufności Bogu. Maryja dała się poprowadzić. Nigdy nie chciała być w centrum uwagi, zagarnąć Jezusa dla siebie czy próbować wpływać na Niego i wywierać presję. Jej serce było nieskazitelnie czyste. Wiedziała, że jej misją jest dać Syna Bożego światu, a resztę drogi przejść niejako w milczeniu, pełnym ofiarowaniu i zapomnieniu o sobie. Na końcu tej drogi spotkała ją nagroda – została wzięta z ciałem do nieba. W niej spełniło się to, na co wszyscy oczekujemy – zmartwychwstanie ciał.

Patrząc dziś na Maryję, uczmy się od niej ufności i tego przekonania, że nawet w największych ciemnościach nie jesteśmy sami. Jeśli towarzyszy nam myśl, że nasze życie jest pozbawione sensu, obarczone zbyt wielkim cierpieniem, zwróćmy się do Maryi, by była naszą przewodniczką, by uczyła nas drogi zawierzenia. Niech będzie w nas również wiara, że to, co ziemskie, przemija, a czeka na nas to, co wieczne – życie w pełnym zjednoczeniu z Bogiem, który jest miłością.

Twitter