Wenezuela z bliska

Ela Permus: Kiedy rozpoczęła się w Księdza życiu droga misyjna?

Ksiądz Dariusz Łodziana SDB: Jestem spod Żywca, po części z Przyłękowa, po części z Jeleśniej. Tam narodziło się moje powołanie – salezjańskie, misyjne i wenezuelskie. Już po moim przyjeździe do Wenezueli okazało się, że na Górnym Orinoko pracował przez długi czas ksiądz, który cudownie odzyskał zdrowie w Przyłękowie i dzięki temu mógł wyjechać na misje. Ja wyjechałem w 1991 roku jako kleryk i zrobiłem moją asystencję w Manapiare, później 4 lata teologii w La Vega, a następnie rozpocząłem kapłańską posługę. Spędziłem 4 lata w Amazonii i 5 lat w Górnym Orinoko. W ostatnich latach pracowałem w domu inspektorialnym, a ostatni rok w szkole w Valenzii oraz parafiach jej biednych dzielnic. 24 lata w Wenezueli jak tak podsumujemy… Za dużo (śmiech).

Jak żyje się w Wenezueli?

Żyjemy w bardzo ciężkiej rzeczywistości, gdzie potrzeba dużo mocy duchowej, żeby patrzeć jak ludzie cierpią, a zwykle nie umiejąc im pomóc, po prostu być z nimi. Sytuacja w Wenezueli jest fatalna – tak ekonomicznie jak i społecznie. Rozgrywa się tu dramat, o którym świat tak naprawdę nie wie. Miesięcznie ginie około 2– 2,5 tysięcy ludzi od kul. Na ulicach Wenezueli powszechne są przemoc, gangi, porwania, a ostatnimi czasy jest coraz trudniej. Podliczając miesiące, lata, to dojdziemy do liczby zabitych przekraczającej ilość ofiar wojennych w Syrii czy na Ukrainie. Na ulicach Wenezueli nie jest bezpiecznie... Czasami człowiek nie wie, co powiedzieć ludziom, którzy płaczą nad zwłokami swoich synów, córek, bo któryś chłopak nie chciał oddać telefonu, spodni, butów, a inny miał w kieszeni tylko 50 bolivarów i złodziejowi wydawało się to za mało, wiec strzelił mu w głowę. Kryzys wenezuelski jest bardzo głęboki. Dyrektor szkoły zarabia około 8000 boliwarów miesięcznie, co w przeliczeniu daje 15 dolarów. Robotnik zarabia około 10 dolarów i za to musi przeżyć. Jest to efekt ostatniego roku złych rządów, które nie zatrzymują ani przemocy, ani dewaluacji, ani wzrostu kosztów życia.

Do pracy w takich warunkach potrzeba z pewnością dużo sił, odwagi, mocy…

Jako księża, którzy pracują w szkołach i najbiedniejszych dzielnicach, zwykle jesteśmy bardziej bezpieczni niż ogół społeczeństwa. Niemniej jednak w ubiegłym roku grupka chłopaków weszła do jednej ze szkół w Valenzii i zasztyletowała dwóch księży salezjanów, którzy zaczęli zwracać im uwagę. W jakiś sposób powołanie misyjne, salezjańskie czy diecezjalne, jakiekolwiek człowieka, który głosi Ewangelię wśród ludzi jest też związane z dramatem, w którym żyją. Najsmutniej jest, gdy człowiek ma tylko słowa pociechy i nie może więcej zrobić.

Na czym polega Księdza praca?

Pracuję jako wicedyrektor w szkole w Valenzii. We wspólnocie salezjańskiej jest sześciu współbraci, ja im pomagam. Na dobrą sprawę pilnuję porządku i pilnuję żeby szkoła się nie rozsypała [śmiech]. Nie ma wody – trzeba szukać hydrofora i zamontować pompę, więc muszę szukać pieniędzy, żeby tę pompę zamontować. Zapchała się kanalizacja – trzeba naprawiać. Przyszli złodzieje nocą – trzeba odstraszyć złodziei, rozbili ścianę – trzeba zamurować dziurę w ścianie. Szuka się pomocy, specjalistów, ale człowiek też musi się „ubazgrać” błotem i zaprawą, żeby to wszystko poszło. Świeccy, którzy z nami pracują, radzą sobie bardzo dobrze w sprawach związanych z ocenami, z programem, z ewaluacją i postępami uczniów. Rola salezjanina polega troszkę na tym, żeby połączyć wysiłki, zjednoczyć ludzi, w jakiś sposób zjednać sobie tych, którzy wcześniej byli zwaśnieni i stworzyć dobrą ekipę.

Twitter