On pragnie obmyć moje stopy z brudu ziemi

Było to przed Świętem Paschy. Jezus, wiedząc, że nadeszła godzina Jego, by przeszedł z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.
W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydał, Jezus, wiedząc, że Ojciec oddał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło, nim się przepasał. Potem nalał wody do misy. I zaczął obmywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany.
Podszedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego:
"Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?"
Jezus mu odpowiedział: "Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale poznasz to później".
Rzekł do Niego Piotr: "Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał".
Odpowiedział mu Jezus: "Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną".
Rzekł do Niego Szymon Piotr: "Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę!"
Powiedział do niego Jezus: "Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy".
Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: "Nie wszyscy jesteście czyści".

A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: "Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie «Nauczycielem» i «Panem», i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wy powinniście sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem".
(J 13,1-15)

W dzisiejszym słowie moim oczom ukazuje się Wieczernik Pana. A w nim On sam i jego uczniowie, a pośród nich Piotr i Judasz. Wspólnie spożywają wieczerzę. Pan Jezus poznaje, że Jego Ojciec złożył wszystko w Jego ręce. W pewnym momencie wstaje, zdejmuje szatę i jak niewolnik przepasuje się płóciennym ręcznikiem. I jak niewolnik zaczyna obmywać uczniom stopy. On –  Mistrz i Pan, Syn Boga żywego – pragnie obmyć moje stopy z brudu ziemi. Gest bardzo osobisty. A pod tym gestem kryje się intymność relacji – bo Jezus czyni to z miłości i w miłości do mnie i do ciebie, do każdego z uczniów.

Czasem trudno jest przyjąć miłość. Naznaczeni nieufnością nieraz nie dowierzamy w ten dar, którym jest miłość. Trud przyjęcia miłości wyraża Piotr w słowach: „Nigdy nie będziesz mi nóg umywał” (J 13,8). Bo jak to: Ty, mój Mistrz i Pan, chcesz umywać nogi mnie, kruchemu człowiekowi pełnemu słabości, skłonnemu do zła, grzesznikowi? A Ty Jezu nie gromisz go za ten protest, w którym pobrzmiewa myśl: „ja wiem lepiej”, ale odpowiadasz: „Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną” (J 13,8). Wchodzisz w dialog z moimi zastrzeżeniami. Mogę w wolności serca je przed Tobą wylać. A Ty z miłością i cierpliwością tłumaczysz. I mówisz mi, że potrzeba mi przyjąć Twoje miłosierdzie, w którym oczyszczasz mnie z grzechu, w którym mówisz mi, że jestem umiłowanym dzieckiem Boga. Kiedy je przyjmę, będę miała udział z Tobą. Udział w chwale zmartwychwstania do nowego życia. Udział w Twojej radości.

Nieraz nie wiem o tym, ale tylko wydaje mi się, że przyjmuję Twoją miłość, a zatrzymuję się na poziomie gestu. Tamtego dnia obmywałeś też stopy Judasza. Wcześniej w jego serce wszedł szatan – oskarżyciel. Duch nieufności i podziału, rozproszenia. Co działo się w sercu tego twojego  ucznia? Co dzieje się w moim sercu, kiedy oskarżam Ciebie przez swoją nieufność, przez niewiarę w Twą dobroć i niewiarę w to, że Ty wiesz, co jest dobre i jaka jest do tego droga. Chwilę później okaże się, dokąd prowadzi nieufność. Judasz wejdzie w ciemność. Wyjdzie z bezpiecznego, dającego życie kręgu światła Twojej miłości, w ciemność pustki, lęku, niepewności, samowystarczalności, złudzenia kontroli i panowania nad wszystkim…

Dwie drogi. Droga do udziału z Tobą w chwale, do życia pełnią i radością. I droga w ciemność zatracenia. Kładziesz przede mną życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. I prosisz: „wybierz zatem życie” (zob. Pwt 30,19). Drogą do życia jest przyjęcie Twojej Miłości, Twojego Miłosierdzia. Najpierw w uznaniu, że go potrzebuję. Wtedy moje serce zacznie się przemieniać pod jej wpływem, zacznie rozkwitać jak kwiaty pod wpływem promieni słońca. A potem w naśladowaniu Ciebie w byciu miłosiernym względem innych, ale też i siebie. W darze przebaczania, modlitwy, służenia sobie wzajemnie. Tu i teraz. Dzisiaj. W takiej sytuacji, w jakiej jestem. Czasem, jeśli nie najczęściej, chodzi o zwykłe, proste słowa i czyny. O zwykły uśmiech do drugiego, o zrobienie kanapki głodnemu przyjacielowi czy komuś innemu, kto jest głodny, o życzliwe słowo, o przebaczenie po raz setny tej samej gafy, o znoszenie w miłości niezrozumienia przez innych, czy nierozumienia drugiego człowieka… Czasem chodzi o zwykłą dobroć w stosunku do innych i do siebie samego.

Boże, dziękuję Ci, że mnie tak kochasz, że umiłowałeś mnie do końca, że tak cenna jestem w Twoich oczach... Proszę Cię o Twoje światło, bym zobaczyła siebie w dzisiejszej Ewangelicznej scenie, abym zobaczyła przed Tobą i z Tobą, co jest w moim sercu. Chcę z Tobą porozmawiać o tym, co ujrzę w sobie, tak jak przyjaciel z przyjacielem, i chcę przyjąć uzdrawiającą moc Twojej miłości. Proszę Cię, otwieraj mnie na Twoją miłość, pomóż mi ją przyjąć teraz, dzisiaj i każdego dnia. Tak, bym odpowiadała Tobie miłością. Aby radość i pokój były w moim sercu. I abym dzieliła się nimi z innymi, tak jak tego pragniesz. Proszę, daj mi też siłę, mądrość i odwagę, abym broniła Twoją miłość w sobie. Amen.

Twitter