To trudności są drogą, nie odwrotnie

Skąd po­ja­wił się u Księ­dza po­mysł, by wy­ru­szyć na Drogę św. Jakuba?

Po­mysł po­ja­wił się wraz z moż­li­wo­ścią. Skom­pli­ko­wane? Już wy­ja­śniam. W tam­tym cza­sie stu­dio­wa­łem w Rzy­mie. Był to mój pierw­szy rok stu­diów na Gre­go­ria­nie. Ła­two wy­obra­zić so­bie trud­no­ści: nowy ję­zyk, nowa mię­dzy­na­ro­dowa wspól­nota, plus oczy­wi­ście same stu­dia. Per­spek­tywa wa­ka­cji za oce­anem na ko­lej­nym kur­sie ję­zy­ko­wym wcale nie na­pa­wała mnie en­tu­zja­zmem, a przy­naj­mniej nie tak, jak świa­do­mość trzy­mie­sięcz­nych wa­ka­cji od nie­pa­mięt­nych cza­sów. Był czas. Zro­dził się i po­mysł, by ów czas po­da­ro­wać Bogu, so­bie i zna­jo­mym na­raz. O Ca­mino de San­tiago usły­sza­łem pierw­szy raz od jed­nego z mo­ich współ­braci, który kilka lat wcze­śniej wy­brał się z grupą mło­dych lu­dzi. Resztę ko­niecz­nej wie­dzy uzu­peł­nił in­ter­net, a kon­kret­nie strona www.caminodesantiago.pl. Prze­glą­da­jąc ich re­la­cje, nie­zli­czone zdję­cia i mapy zro­dziła się z ma­rzeń de­cy­zja: idziemy. Do piel­grzy­mo­wa­nia to czło­wiek „za­pala” człowieka.

Czy cho­dził już Ksiądz wcze­śniej na pielgrzymki?

Oczy­wi­ście. Naj­czę­ściej na te do Czę­sto­chowy z róż­nych miejsc. Od tras naj­krót­szych: piel­grzymka die­ce­zji so­sno­wiec­kiej – 2,5 dnia, po te zde­cy­do­wa­nie dłuż­sze: z Lu­blina – 12 dni. W piel­grzy­mo­wa­niu czło­wiek prze­staje grać, uda­wać, opa­dają ma­ski... Tu­taj je­steś tym, kim je­steś na­prawdę. Mu­sisz zmie­rzyć się nie tylko ze zmę­cze­niem, bó­lem bą­bli na sto­pach, ale z trzesz­czą­cym na­gło­śnie­niem i fał­szu­jącą piel­grzym­kową sio­strą, która wie­rzy, że śpie­wać umie. Ca­mino jed­nak jest cał­kiem inne...

Ja­kie były naj­więk­sze obawy w związku z Camino?

Pa­ra­dok­sal­nie obaw było nie­pro­por­cjo­nal­nie mniej niż na­dziei i ra­do­ści. Pierw­szą na pewno to, czy dam radę. Po­tem czy da­dzą radę współ­to­wa­rzy­sze. Wy­bra­li­śmy się w cztery osoby: Ma­ciek – war­szaw­ski ksiądz, z któ­rym dzie­li­łem stu­dencką dolę i nie­dolę, Rita – cier­pliwa ko­rek­torka na­szego ła­ma­nego ję­zyka wło­skiego, też stu­dentka Gre­go­riany, oraz Na­ta­lia – lu­bel­ska stu­dentka, obec­nie m.in. ko­or­dy­na­torka Fun­da­cji Mam Marzenie.

Ży­cie po­ka­zało, że naj­więk­szą obawą dnia bę­dzie nie tyle gdzie bę­dziemy spali i co je­dli, ale gdzie od­pra­wimy Mszę Świętą. O resztę trosz­czył się do­bry Bóg, już od pierw­szego dnia wę­drówki, gdy po­da­ro­wał nam bu­telkę bia­łego wina zdat­nego do tego, by od­pra­wić Eu­cha­ry­stię. Resztę do­koń­czy­li­śmy w cza­sie obiadu.

W jaki spo­sób się Ksiądz przy­go­to­wy­wał? Jaki sprzęt czy po­trzebne rze­czy za­biera się ze sobą?

Dużo po­mo­gły mi in­for­ma­cje zna­le­zione w in­ter­ne­cie. Do­ło­ży­łem nieco wła­snego do­świad­cze­nia i mu­szę przy­znać, że z li­sty, którą wtedy uło­ży­łem na piel­grzymkę dla czte­rech osób, sko­rzy­stało już kil­koro ko­lej­nych ca­mi­no­wi­czów. Na po­czątku mu­sisz okre­ślić, z kim idziesz. Dla­czego to ważne? Bo nie ma sensu no­sze­nia dwóch tu­bek pa­sty do zę­bów, czy – co cięż­sze – dwóch bu­te­lek szam­ponu. Ten zaś wcale nie jest je­dy­nie do wło­sów. Spo­koj­nie umy­jesz resztę i wy­pie­rzesz ubra­nia. Już za­czy­nasz dzie­lić się życiem...

Za­sada jest pro­sta: je­den kom­plet ubrań masz na so­bie, dwa po­zo­stałe sie­dzą w ple­caku lub su­szą się na nim. Nic po­nad to. Żad­nych ele­ganc­kich rze­czy, zero pa­pie­ro­wych ksią­żek. Za­bie­rasz: skar­petki (za­kła­dasz rów­nież do san­da­łów), bie­li­znę, dwie od­dy­cha­jące i szyb­ko­sch­nące ko­szulki na krótki rę­kaw, plus jedną z dłu­gim, po­lar. Ko­niecz­nie coś od desz­czu: je­śli twój ple­cak nie ma po­krowca prze­ciw­desz­czo­wego, to pon­cho. Buty trek­kin­gowe (bez go­re­texu), san­dały i klapki pod prysz­nic. Ka­pe­lusz jest zde­cy­do­wa­nie lep­szy, chroni też kark od słońca. Krem z du­żym fil­trem rów­nież się spraw­dza. Przyda się też chustka, którą, gdy wiało, owi­ną­łem wo­kół głowy i uszy były bez­pieczne. Pa­no­wie mu­szą pod­jąć de­cy­zję, czy na pewno chcą się go­lić. Pa­nie, czy bę­dzie się dla kogo ma­lo­wać. Wszyst­kim po­le­cam duży ręcz­nik z lek­kiej mi­kro­fi­bry i cienką alumatę.

Twitter