COVID-19 na misjach – co warto wiedzieć?

Obostrzenia potęgują ubóstwo

W najgorszej sytuacji są ludzie biedni, którzy pracowali na dniówki.
Rano wychodzili szukać zajęcia, a wieczorem otrzymywali zapłatę. Tak
samo trudno mają zatrudnieni nielegalnie. Dla nich wstrzymanie
działalności fabryk to pozbawienie ich środków do życia.

Z powodu wzrostu ubóstwa może wzrosnąć liczba dzieci i młodzieży, która
zamiast do szkoły, wysyłana jest do pracy, często bardzo ciężkiej i mało
płatnej lub na ulicę, żeby sprzedawali bądź żebrali.
O chłopcach ulicy opowiada ks. Michał.

Bez wody i lodówek

Ludzie na afrykańskiej prowincji lub Amazonii często nie mają dostępu
do bieżącej wody i elektryczności. Dla nich prowadzone kampanie o
dokładnym myciu rąk są abstrakcją, bo na co dzień korzystają ze
zbiorników wodnych, takich jak rzeki lub jeziora. Nie są też wstanie
zrobić zapasów na dłużej. Nie mają lodówek. Dla niech pozostanie w domu
oznacza głód, dlatego wychodzą i szukają jedzenia.

O rozwiązaniach stosowanych na wioskach możesz dowiedzieć się tutaj: misjesalezjanie.pl/innowacyjny-kran-w-ghanie/

Bez szkoły nie ma posiłku

W krajach misyjnych szkoła zapewnia nie tylko wykształcenie, lecz
także posiłek. Dla wielu uczniów zamknięcie szkół i internatów to
pozbawienie ich regularnego i odżywczego jedzenia, a często jedynego
posiłku w ciągu dnia. Wstrzymanie dożywiania dzieci z rodzin
najuboższych spowoduje, że zostaną one wysłane do pracy, aby zarobiły na
swój posiłek. Brak wartościowego wyżywienia też źle wpłynie na ich
zdrowie oraz rozwój.

Nauka przez radio

W niektórych krajach szkoły starały się uruchomić edukację na
odległość. W wioskach i slumsach ludzie nie mają komputerów i internetu,
czasami posiadają radio. Wiele placówek zdecydowało się na zdalne
nauczanie przez radio lub smartfony, jednak niewiele rodzin mogło
pozwolić sobie na kupienie tego sprzętu. Dostęp do edukacji stał się
jeszcze bardziej nierówny.

Dystans pomaga i utrudnia

Na początku pojawienia się koronawirusa wprowadzono blokady. W wielu
krajach zakazano podróżowania między regionami i miastami. Ludzie,
którzy pracowali daleko od rodzinnych wsi i miast zostali pozbawieni
możliwości powrotu do nich. Bez pracy nie mieli szans na opłacenie
wynajętych mieszkań czy małych domów.

Z drugiej strony znaczne odległości utrudniły przemieszczanie się
wirusa. Niestety przez brak dróg, transportu i długi czas dojazdu, wiele
osób na co dzień nie otrzymuje pomocy medycznej.

Najbardziej narażone są obozy i slumsy

Najbardziej niebezpieczna sytuacja i sprzyjająca szybkiemu
rozprzestrzenianiu się wirusa jest w miejscach bardzo zatłoczonych,
takich jak slumsy i obozy dla uchodźców. Ludzie mieszkają w fatalnych
warunkach, często bez dostępu do wody, a ich domy to blaszane chaty,
postawione, jedna obok drugiej. Nie ma możliwości zachowania dystansu
społecznego. W obozach sytuacja kontrolowana jest przez organizacje
pozarządowe, jednak trudno jest zapewnić bezpieczeństwo, jeśli na małym
obszarze mieszka kilkadziesiąt tysięcy ludzi, bez pracy i jedzenia.
List z Palabek  oraz Kakumy.

Sytuacja rozwija się dynamicznie

Rozprzestrzenianie się wirusa i szybki wzrost liczy zarażonych
powodował lęk o kraje najbiedniejsze. Przewidywano, że najwięcej
zachorowań będzie w Afryce, to ten kontynent miał ucierpieć najbardziej.
Jednak okazało się, że to kraje Ameryki Łacińskiej cierpią o wiele
bardziej. Sytuacja jest dynamiczna, trudno mówić o sytuacji na
kontynentach, bo w poszczególnych krajach, a nawet rejonach wygląda ona
zupełnie inaczej.

Więcej możesz dowiedzieć się tutaj: misjesalezjanie.pl/sytuacje-sa-tragiczne-ameryka-lacinska/.

Co robimy, żeby pomóc

Po listach i wiadomościach, czasami bardzo rozpaczliwych podjęliśmy
działania i rozpoczęliśmy akcję „COVID19 – POMOC. Nie zostawmy ich
samotnie”. Ludzie zaczęli głodować, więc pomoc potrzebna była
natychmiast.

W ciągu 83 dni kampanii zebraliśmy 258 392 zł. Przekazaliśmy wsparcie do
27 placówek na łączną kwotę 247 054,80 zł. Chcemy pomoc wysłać do
kolejnych krajów, które proszą o pomoc. Na obecną chwilą brakuje na to
środków. Na wsparcie czekają m.in. mieszkańcy Angoli, gdzie pracuje s.
Maria Domalewska.

opr. M.T., źródło: misjesalezjanie.pl