I nie opuszczę cię aż…

Coraz częściej mówi się o kryzysie instytucji małżeństwa. Z roku na rok spada liczba zawieranych małżeństw sakramentalnych, rośnie natomiast – wręcz lawinowo – liczba rozwodów. Słowa: „…i nie opuszczę cię aż do śmierci” przestają mieć znaczenie. Dziś łatwiej coś wymienić, niż naprawić. Lepiej wziąć rozwód, niż próbować uratować relacje małżeńskie. Wydaje się to prostszym rozwiązaniem – nie trzeba się angażować, starać. Jednak prostsze nie znaczy lepsze. Małżonkowie, zamiast uciekać się do zakończenia związku, powinni – w imię składanej przez siebie przysięgi małżeńskiej – spróbować na nowo zdefiniować, czym jest miłość małżeńska, podjąć trud efektywnej komunikacji, a przede wszystkim nauczyć się przebaczania.

Filmem, który doskonale obrazuje tę trudną tematykę, jest dla mnie Malowany welon. (Uwaga, tekst zawiera spoilery.) Losy bohaterów pokazują, że nawet na zgliszczach można zbudować miłość małżeńską. Wspomniany film, którego akcja toczy się w latach 20. XX wieku, to historia Kitty, dziewczyny z dobrego angielskiego domu, trochę rozkapryszonej damulki. Dziewczyny, która doskonale wiedziała, że jej celem jest dobrze wyjść za mąż i wieść dostatnie życie. Tylko tyle, niczego więcej od życia nie oczekiwała. Ponieważ jej relacje z rodzicami nie były dobre, Kitty chciała się jak najszybciej wyrwać z domu. Dlatego też szybko przyjęła propozycję ślubu z obiecującym i zakochanym w niej po uszy lekarzem Walterem Fanem. Wyszła za mąż na przekór rodzicom i pomimo tego, że nie kochała swojego adoratora.

Walter postanowił przyjąć propozycję wyjazdu do Chin. Chciał niczym doktor Judym pomagać biednym na drugim końcu świata i leczyć ich choroby. Kitty, będąc już żoną Waltera, musiała wyjechać razem z nim do Chin. Na każdym kroku okazywała swoją dezaprobatę z tego powodu. Mąż poświęcał się pracy, ona – znudzona życiem w Państwie Środka – romansowaniu ze znajomym męża. Zdrada przychodzi jej tak łatwo jak pstryknięcie palcem. Kiedy mąż się dowiaduje – ona wcale nie czuje się zażenowana, nie żałuje, daje mu do zrozumienia, że nie chciała małżeństwa z nim. N i e k o c h a g o. Mąż wścieka się, bo w przeciwieństwie do niej – on ją pokochał. Zdrada była dla niego niczym miecz w plecy.

Pójdziesz, gdzie nie chcesz

W tym czasie w innym rejonie Chin wybucha epidemia cholery. Potrzeba lekarzy, by opanować pandemię. Walter nie waha się ani chwili, postanawia wyjechać razem z żoną pomimo jej wielkiego sprzeciwu. Nie ma ona jednak nic do gadania. Żona musi iść za mężem – takie czasy.

Przyjeżdżają na miejsce. Między nimi nie ma praktycznie żadnej relacji. Niewiele do siebie mówią. O dialogu nawet nie ma mowy. On jest zraniony, ona nienawidzi go za zesłanie na koniec świata.

Zaparła się siebie

Epidemia rozszerza się coraz bardziej; lekarz całymi dniami oddaje się pomocy chorym. Wraca do domu jedynie na noc. Ciężko nawet nazwać to domem. To mieszkanie, w którym nie odczuwa się żadnej miłości, żadnego zrozumienia. Ona jest zła, zamknięta na męża i innych. Dosłownie nie wychodzi z domu.

Pewnego dnia Kitty opuszcza swoją klatkę, wychodzi na zewnątrz i wchodzi w świat męża – świat pełen bólu, cierpienia, choroby, rozlewającej się śmierci. Widzi ludzi pogrążonych w beznadziei, dzieci, które są chore albo osierocone. Coś zaczyna się w niej zmieniać. Zaczyna pomagać siostrom (pielęgniarkom) w pracy przy chorych, przy dzieciach. Coś, co na początku budziło w niej obrzydzenie, z czasem stało się jej codziennością. Zatopiła się w pracy dla innych i dzięki temu odnalazła siebie.

Twitter