Mydlane bańki, koraliki i woda, czyli dzieciństwo na uchodźstwie

Dzieci miały już kilka własnych zabawek – na przykład piłkę – ale nie chodziło o sprzęt, najfajniejsze były wspólne wygłupy. Bardzo szybko się zaprzyjaźniliśmy. Puszczaliśmy bańki, na początku z kupionych zestawów, później za pomocą dziwacznych przyrządów zrobionych z rzeczy znalezionych na dziedzińcu: sznurków na patykach i plastikowych butelek. Było w tym dużo inwencji i eksperymentowania.

Wymyślaliśmy też różne zabawy z piłkami. Kiedy się zbieraliśmy, dzieci pytały „Go?” oraz „Bukra – what play?”. No więc za drugim razem robiliśmy „biżuterię” z różnych koralików.

Trzeciego dnia to dzieci zaproponowały zabawę: chlapanie się wodą. Piotrek wziął ubranie na zmianę, bo dzieciaki wcześniej na migi uprzedziły, że będziemy się polewać. Ja nie brałam nic, bo nie miałam ochoty aż tak bardzo się moczyć, poza tym chciałam robić zdjęcia podczas tej zabawy. W ruch poszedł szlauch. Zapylone podwórko szybko zamieniło się w błotnistą kałużę. Okazało się, że nie można lać się wodą tylko trochę. Ani się obejrzałam, a byłam już cała przemoczona, bo dzieciaki za punkt honoru wzięły zmoczyć przede wszystkim mnie. Gdy ja już obciekałam na uboczu, mając trochę dość lania mi wody do rękawa, przyszedł Butros, czyli Piotrek. Dzieciaki z krzykiem zaatakowały i jego.

Przy okazji robienia z dzieciakami bransoletek z koralików i sznurków, zaczęliśmy się uczyć przydatnych słów. Potrafimy sobie powiedzieć „cześć”, ale nie zagadamy już żadnym innym zwrotem. Dzieci z angielskiego znają „yes”, „no”, „hello” i potrafią trochę liczyć. Ja po arabsku nie potrafię nawet tego. Gdy mała May zapisała po arabsku nazwy kolorów przy kawałkach kolorowej muliny przyczepionych do kartonu – zwątpiłam, czy zapamiętam choć jedno arabskie słowo. Na szczęście May była bardziej chętna do nauki angielskiego, niż ja do arabskiego. Wyciągnęła z szafy swój zeszyt i zaczęłyśmy pisać słowa, które można pokazać – po angielsku i arabsku, razem z transkrypcją dla mnie, żebym mogła je wypowiedzieć. Poza tym dzieci nawijają do nas w swoim języku, a my do nich po polsku. Piotrek mówi czasem w kiswahili i odkrywa kolejne słowa pochodzenia arabskiego.

Czasem jest tak, że aż trudno uwierzyć, że jesteśmy w stanie spędzić kilka godzin na wspólnych zabawach, które wcale nie są takie banalne. Dzieci w lot zrozumiały, że gdy bawimy się piłką, to nie może się ona odbijać od ściany powyżej lamperii, bo zostawi brudne ślady, ani że nie chcemy chlapać się wodą przy suszącym się praniu. Mam różne doświadczenia z pracy z dziećmi w różnych grupach. W tej jest wyjątkowo sympatycznie, bo raz ustalone zasady naprawdę obowiązują, a starsi upominają młodszych, gdy ci chcą iść na łatwiznę.

Poza tym zwróciłam uwagę na to, że mimo szalonej dziecięcej zabawy zawsze zwracają uwagę na dwuletniego Henryka – żeby nie chodził boso po niezbyt czystym podwórzu, żeby nie siedział koło koralików, które łatwo połknąć, żeby nie lać gwałtownie wody ze szlaucha, gdy on podchodzi do bawiącej się w ten sposób grupy.

Aż trudno mi uwierzyć, że część z tych dzieci rok temu uciekała z rodzinami spod bombardowanego Homs. Niektórzy uciekali jak stali – tylko z tym, co mieli przy sobie.

* * *

Stowarzyszenie „Dom Wschodni – Domus Orientalis” wraz z sympatykami zdecydowało się wesprzeć wysiłki biskupa Johanana Jihada na rzecz syryjskich uchodźców. Jeśli chcecie się dołączyć, wpłaty przekazane Stowarzyszeniu tytułem: „Syryjczycy w Libanie” zostaną mu przekazane i przeznaczone na organizację hostelu dla uchodźców w Jounijeh. Wielkie dzięki za Wasze zaangażowanie i pomoc.

Darowizny można wpłacać na konto:

Stowarzyszenie „Dom Wschodni – Domus Orientalis”
ul. Kazimierza Wielkiego 3 m. 9; 20-611 Lublin

mBank, 70 1140 2004 0000 3002 7483 9388
Tytuł przelewu: Syryjczycy w Libanie

***
Źródło: http://domwschodni.pl/mydlane-banki-koraliki-i-woda-czyli-dziecinstwo-na...

Twitter