Zakochanie, miłość i "dzisiejsza" młodzież

"Anioł radości" to książka która pokazuje, że można być przyjacielem Jezusa i jednocześnie kimś "na topie". Co zrobić, żeby chrześcijaństwo nie kojarzyło się młodzieży z czymś nudnym, smutnym czy oderwanym od "prawdziwego" życia?

Nic! W tym sensie nic, że wystarczy nie wypaczać chrześcijaństwa i nie ukazywać go w krzywym zwierciadle! Wystarczy ciągle na nowo konfrontować samego siebie z pięknem Ewangelii, z niezwykłością słów i czynów Chrystusa. Tym, co mówi i co robi Jezus można się nie zachwycać tylko w jednym przypadku: gdy ktoś udaje, że nie rozumie, o co tu chodzi. Jezus uczy nas realistycznie myśleć i dojrzale kochać. W każdej sytuacji i za każdą cenę! Żyjąc w Jego obecności stajemy się kimś większym od samych siebie. Odkrywamy niezwykłą siłę i entuzjazm. Stajemy się czyści, jak gołębice i sprytni, jak węże. Doświadczamy pełnej radości, jaką Chrystus obiecał tym, którzy są Jego przyjaciółmi i którzy kochają Go nade wszystko. Uczymy się od Niego mentalności zwycięzcy, czyli kroczenia wyłącznie optymalną drogą życia: Bożą i szlachetną. Im bardziej poznajemy Boga, tym bardziej rozumiemy, że On nas nie tylko nad życie kocha, ale że nas nadzwyczajnie rozumie!

Często młodzi ludzie pytają mnie, czy chcę być kimś nowoczesnym i postępowym. Odpowiadam wtedy, że chcę być kimś mądrym i świętym, szczęśliwym i silnym, uczciwym i odpowiedzialnym. A to znaczy, że chcę być prawdziwym chrześcijaninem, który tworzy cywilizację miłości i życia. Tymczasem tak zwany "nowoczesny" i "postępowy" człowiek buduje cywilizację egoizmu i śmierci. Być chrześcijaninem to dla mnie największy zaszczyt i wyróżnienie, jakie może mnie spotkać na tej ziemi. To nie przypadek, że właśnie chrześcijaństwo, a nie jakaś inna religia, wychowało i podarowało światu dwie najwspanialsze postaci naszych czasów: Matkę Teresę i Jana Pawła II.

Jaki jest Księdza ulubiony fragment w "Aniele radości"?

Mam wiele takich fragmentów! Zwykle nie czytam moich książek po ich napisaniu. "Anioł radości" jest jednak wyjątkiem. Zaglądam do tej książki regularnie. Z radością czytam po raz kolejny na przykład te fragmenty, w których Szymon opisuje z zachwytem swoją mamę i Magdę. Powracam do tych stronic, na których Szymon opisuje swoje spotkania z Bogiem, a także te, na których zachwyca się odkrywaniem miłości. Chętnie czytam również bolesne strony, które ukazują ogromne cierpienia Szymona, gdy ten myli jeszcze zakochanie z miłością, a zazdrość z troską o drugą osobę. Te fragmenty opisują narodziny człowieka głębi. Te narodziny dokonują się - jak pierwsze narodziny - w bólu i buncie. Ale w ten właśnie sposób rodzimy się do miłości, czyli zaczynamy żyć w sposób godny naszego powołania.

Często zaglądam też na ostatnią stronę książki, w której Szymon prosi Boga o to, by stał się Szymonem - Piotrem, czyli by nauczył się kochać bardziej i wypływać na głębię. Na tej właśnie stronie jest zdjęcie, które ukazuje Jana Pawła II, gdy czwartego listopada 2004 roku, a zatem w dniu swoich ostatnich ziemskich imienin, błogosławi Magdzie - bohaterce "Anioła radości". Tę powieść dedykuję wszystkim młodym ludziom, którzy pragną kochać coraz bardziej i wypływać na głębię. Niezależnie od tego, czy traktują oni siebie jako pokolenie JP II, czy też szukają jeszcze po omacku tej miłości i radości, którą przynosi nam Chrystus.

Serdecznie dziękuję Księdzu za rozmowę, a w imieniu czytelników i bohaterów (!) "Anioła radości" dziękuję za powieść, która pokazuje fascynujące i radosne, czyli prawdziwe chrześcijaństwo.

Ja również dziękuję za rozmowę i korzystam z okazji, by podziękować Czytelnikom za to, że w kilka miesięcy rozeszło się wiele tysięcy egzemplarzy tej powieści, a także za dzielenie się ze mną zwierzeniami o wzruszających refleksjach i przeżyciach, jakie wzbudziła w nich lektura "Anioł radości".

Twitter