To tutaj spotyka się anioły bez skrzydeł: młode i starsze, smutne i radosne

Aniołowie bez skrzydeł…

Najukochańsi
są aniołowie
bez skrzydeł

o ludzkich twarzach
i kochanych oczach
których Bóg
do nas wysyła
aby trzymali nas
za rękę
i zostawiali ciepły ślad
na sercach

(Ks. Marek Chrzanowski FDP)

Brańszczyk. Mała, ale malownicza miejscowość nad Bugiem. Kilka sklepów, kościół, witające bociany i cisza niespotykana w dużych miastach. I coś jeszcze. W ciszy rozbrzmiewa radosny śmiech, rozmowy czy śpiew, który porusza serca. Tutaj w czasie letnich miesięcy i we wrześniu odbywają się rekolekcje dla niepełnosprawnych i starszych w Domu Emeryta prowadzonych przez księży Orionistów. Siły w turnusach z Orionistami łączą jezuici i misjonarze św. Wincentego a Paulo.

To tutaj spotyka się, jak w tytułowym wierszu, anioły bez skrzydeł. Młode i starsze. Smutne i radosne. Mają kochane oczy, bo tutaj językiem zrozumiałym dla każdego jest Miłość. Delikatnie dotknięcie ręki, zrobiona kawa, otarta łza z oczu czy zwykłe trwanie w milczeniu. Wszystko tutaj ma znaczenie. I sama nie wiem, kto komu bardziej pomaga: wolontariusze, którzy dbają, by uczestnikom rekolekcji niczego nie zabrakło, by wiedzieli, że mogą na nas liczyć, pomagają przy toalecie, posiłkach i wspólnie spędzają czas; czy uczestnicy – niepełnosprawni i starsi, których radość życia, wiara czy pogodne podejście do trudności otwiera oczy na to, że dostajemy tak wiele. Wymiana okruchów miłości, które mówią więcej niż słowa; które pokazują, co tak naprawdę w życiu jest najważniejsze. Czasem mówimy, że to takie niebo na ziemi. Tutaj można się przekonać, że wezwanie z Modlitwy Ojcze Nasz spełnia się na naszych oczach: „Przyjdź królestwo Twoje”. Ono tutaj jest.

Na jednej z homilii ks. Marek Chrzanowski FDP, który od lat prowadzi turnusy, powiedział, że kto wie, może dzięki temu, że możemy pchać wózek i trzymać się go, kto wie, może to zaprowadzi nas do nieba. Parafraza, bo przecież nie powtórzę tych słów, które wtedy płynęły. Ale wiem z własnego doświadczenia, że czasu w Brańszczyku nie da się z niczym porównać. Od ponad dwudziestu lat stoję za takim wózkiem mojej przyjaciółki. Spotykamy się tak często jak tylko można, ale dla nas to za mało. Dlatego tak lubimy Brańszczyk. Rozmowy do świtu, bociany przelatujące obok nas, kochające serca, którym niewiele trzeba mówić, by odkryły to, co najważniejsze. I cisza, w której Bóg może przebić się, by przypomnieć, że On ma być najważniejszy. I tutaj jest.

Codzienna Eucharystia, adoracja Najświętszego Sakramentu, szczere spowiedzi, łzy nawrócenia i przebaczenia łączą się z cichą modlitwą i pracą, która mimo utrudzenia przynosi pokój i wielką radość. I choć wieczorem zmęczenie wciska się w ciało, a oczy domagają się snu – znajdujesz siłę na kolejną rozmowę, zrobienie herbaty czy potrzymanie za rękę, gdy przyjdą złe i niespokojne myśli, a nowy dzień powitasz z entuzjazmem i pytaniem w sercu: „Co dzisiaj dobrego i niezapomnianego przygotował Bóg?”. I dobrze wiesz, że to nie jest tutaj sloganem. To rzeczywistość „Brańszczykowych” rekolekcji.

Żeby przekonać się, że tak jest, musisz do Brańszczyka przyjechać. Innej drogi poznania nie ma. Wierz, że doświadczenie czasu tutaj zmieni Twoje serce i po powrocie do domu nic już nie będzie takie samo. A na razie poznaj to miejsce wchodząc na stronę:

www.branszczyk.orione.pl

Twitter